[:tj]
Яке аз масъалаҳое, ки ҳангоми корҳои фаҳмондадиҳӣ дар самти мубориза бо гурӯҳҳои ифротии динӣ шарҳи он муҳим аст, ҳукми хоини Ватан ва хоини миллатро доштану пайвастан ба ин гурӯҳҳо мебошад.
Мувофиқи фаҳмиши гурӯҳҳои ифротии динии имрӯза, бояд ҳамаи давлатҳои мусулмоннишин ишғол шуда, ҳамчун як ноҳияи «хилофат» ба халифаи ягонаи ифротгароён итоат кунанд. Ҳамин тавр, ифротгароён ҳеҷ гуна давлати мустақил ва истиқлолияти давлатҳои мусулмониро эътироф накарда, мехоҳанд онҳоро дар таркиби «хилофат» – и худ маҳв намоянд. Ин тарҳ ва ин андеша дар ҳуҷҷатҳои таъсисӣ, низомнома ва варақаҳои таблиғотии гурӯҳҳои ифротии динӣ ба таври расмӣ ва возеҳ ифода шудааст ва ҳеҷ ҷойи шак боқӣ намемонад. Масалан, ҳаракати ифротгарои Њизби таҳрир солҳост, ки дар оиннома ва варақаҳои таблиғотии худ ба таври расмӣ назарияи «бунёди хилофати ягонаи исломӣ» – ро таблиғу ташвиқ менамояд ва созмони ифротгарои «Давлати исломӣ» бошад, харитаи сиёсии «хилофати исломӣ» – и худро тартиб дода, онро дар расонаҳо ҳамаҷониба паҳн ва таблиғ мекунад. Агар ба ин харита нигарем, дар он ягон давлати мустақил вуҷуд надошта, тамоми давлатҳои мусулмоннишини ҷаҳон ҳамчун ноҳияҳои тобеи ин «хилофат» пешбинӣ шудаанд.
Илова бар ин, гурӯҳҳои ифротгарои динӣ низоми демократии давлатро барои мусулмонон нолозим ҳисобида, ба муқобили он мубориза мебаранд. Ин фикр дар тамоми адабиёт ва варақаҳои таблиғотии онҳо расман баён ва ба таври ошкоро таблиғ мешавад. Масалан, созмони террористии «Давлати исломӣ» аз байн бурдани давлатҳои дунявӣ ва демократиро мақсади худ эълон карда, ҳатто давлатҳоеро, ки аксари мардуми онҳо мусулмон буда, меъёрҳои исломӣ эътироф ва амалӣ шудаанд, низ давлатҳои мусулмонӣ намедонад. Ин гурӯҳ фақат ҳамон шакли маҳдуд, хашину бераҳмона ва торики фаҳмиши исломро, ки дар минтақаҳои ишғолкардааш ҷорӣ намуда буд, эътироф мекунад.
Шояд баъзеҳо калимаи «исломӣ» – ро дар номи ин гурӯҳҳо шунида ва ё зери таблиғоти ин гурӯҳҳо қарор гирифта, гумон кунанд, ки ифротгароёни динӣ низоми давлатии дунявӣ ва демократиро аз байн бурда, ба ҷойи он арзишҳои олии исломиро ҷорӣ мекунанд. Аммо, ҳаргиз чунин нест. Омӯзиш ва таҳлили ҷаҳонбинӣ ва таълимоти онҳо нишон медиҳад, ки ифротгароёни динӣ на меъёрҳои бузургу инсонпарваронаи дини ислом, балки фаҳмиши тангу торики худро дар бораи ислом ҷорӣ мекунанд. Ин як фаҳмиши даҳшатноки террористӣ ва ғайриинсонӣ дар бораи ислом буда, хилофи тамоми фармудаҳои ин дини муқаддас мебошад.
Маҷмӯаи амалҳои даҳшатнок, ғайриинсонӣ ва ғайриисломии гурӯҳи «Давлати исломӣ» – ро ба назар гирифта, уламои муътабари исломӣ дар сатҳи ҷаҳон онро як гурӯҳи ғайриисломӣ эълон намудаанд. Пас, ҳар шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон, ки ба ин гурӯҳҳои ифротӣ ҳамроҳ мешавад, дар мақсадҳои шум ва фаъолиятҳои зиддидавлатӣ ва зиддимиллии онҳо шарик аст. Яъне, ӯ бевосита дар муқобили давлати худ, бар зидди Ватани худ ва дар душманӣ бо миллати худ қарор мегирад. Ҳамин тавр, ӯ ба тамоми маънояш хоини Ватан ва хоини миллат мешавад!
Албатта, аъзои ҳизбу гурӯҳҳои ифротии динӣ ба сабаби барангехтани низоъ, даст доштан дар ҷангу хунрезӣ ва қатлу кушторҳои бешумор аз ҳар ҷиҳат ҷинояткоранд, аммо илова бар ин, бо сабаби ошкоро дар муқобили Ватану миллати худ қарор гирифтан, онҳо ба таври яқин хоини Ватану миллат низ ба ҳисоб мераванд. Ин аст масъалаи хиёнат ба Ватану миллат дар таркиби ҷинояти ин гуна шахсон. Аз тарафи шаҳрвандон пурра дарк шудани ин ҷанбаи ҳассоси масъала барои шаклгирии муносибати оштинопазири онҳо бо гурӯҳҳои динии ифротӣ бисёр муҳим мебошад.
Шароит кунунӣ моро водор мекунад, ки мубориза бо ифротгароии динӣ ва терроризмро чун масъалаи рўзмарра қабул намоем. Шак нест, ки ин масъала ба сарнавишти давлатдории миллии мо гиреҳ хўрдааст. Лозим аст, ки ба шинохти моҳияти ифротгароии динӣ, дарки хатари воқеии он ва ба мубориза бо он таваҷҷуҳи бештаре намоем.
Дар луғат калимаи «ифрот» (арабӣ) аз решаи «фарт», яъне «авҷ» ё «нињоят» сохта шудааст». «Ифрот» ба маънои аз ҳаду андоза гузаштан, аз эътидол берун шудан ва зиёдаравӣ кардан мебошад.
Ибораи «ифрот кардан» низ маънои аз ҳад гузаронидан ва аз эътидолу тавозун берун шудан аст.
Агар шабеҳаи як шахси ифротгароро тасвир карданӣ бошем, пас, ин шабеҳа чунин аст. Шахси ифротӣ касест, ки дар тарзи фаҳмиш ва ё дар тарзи амал дар ягон масъала аз меъёри қабулшуда ва аз ҳадди эътидол мегузарад. Инсоне дар пурхӯрӣ аз ҳад мегузаронад, дигаре дар харҷи беҳудаи пул зиёдаравӣ ва ифрот мекунад. Дар ин маврид амали дуи онҳо ба маънои луғавии «ифрот» мувофиқат мекунад.
Ақидаҳои ифротгароӣ аз сатҳи тафаккур баромада, ба сатҳи таблиғот, ба сатҳи талаботи қатъӣ аз дигарон ва ба сатҳи амалҳои тунд мегузаранд. Дар ин ҳолат шахси ифротгарои динӣ тарзи зиндагонии дигаронро ошкоро танқид карда, нисбат ба онҳо дар амал оштинопазирӣ нишон медиҳад ва ҳамфикрони худро ба муборизаи амалӣ ба муқобили фаҳмиш ва тарзи зиндагии дигарон даъват мекунад. Ин ҳолат аллакай шакли радикалишудаи ифротгароии динӣ мебошад.
Дар лаҳзаҳои ҳассос барои ҳар як миллат, ҳар як давлат арзишҳои умумимиллию умумдавлатие ҳастанд, ки одамон, шаҳрвандон ва миллатро ба ҳам меоранд. Дар ин гуна лаҳзаҳои ҳассосу тақдирсоз ба ҳеҷ гуна зиддият нигоҳ накарда, миллат ва фарзандони барўманди он аз як гиребон сар мебароранд.
Мо, тоҷикистониён бояд ҳамдигарро сиёҳу сафед, муҳоҷиру таҳҷоӣ, ҷанубию шимолӣ, помирию кўлобӣ, ғармию қурғонӣ набинем. Пеш аз ҳама, тоҷик ва тоҷикистоние бошем, ки як идеяи фарогири миллӣ, идеяи Тоҷикистони воҳид, миллати ягонаи муттаҳид, суботи сиёсию ҷамъиятии кишвар бароямон аз ҳама арзишҳою манфиатҳои дигар болою воло бошад.
Ояндае, ки мо мехоҳем бисозем – ҷамъияти имкониятҳои васеъ, бехатарӣ барои оилаҳоямон, сатҳи баланди зиндагӣ, ҷамъияти босубот- имкони таъмини ҳамаи инро дорем.
Аммо дар он вақт мо бо он таъмин мегардем, ки якҷоя, дастаҷамъона меҳнат кунем, оқилона ва бомулоҳизаю созанда баҳс намоем. Демократия эътимоди миёни шаҳрвандонро талаб дорад. Агар мухолифини сиёсӣ эҳсоси ватандўстӣ надошта бошанд, агар хоҳиши мадоро (муросо) надошта бошанд, демократия зери хатар мемонад. Барои сиёсати беҳтар ва пешрафти зиёдтар вақт омили муҳим аст.
Амиралӣ Раҳмонзода
и.в. сардори шуъбаи ташкилӣ ва умумӣ
Хадамоти муҳоҷират
[:]
