Имрӯз, рӯзи шодӣ ва имкониятҳои нав аст. Мо дубора ба ҳам наздик мешавем, роҳҳои навро барои муошират, табодули фарҳангӣ ва саёҳат мекушоем. Ин қадами муҳиме аст, ки ба таҳкими дӯстӣ ва ҳамкории ду кишвар, Тоҷикистон ва Қирғизистон, роҳ меафзояд. Вақти он расидааст, ки мо якдигарро беҳтар фаҳмем, шодии якдигарро ҳис кунем ва дар роҳи сулҳ ва субот якҷоя пеш равем.
Акнун бештар метавонем бо ҳам мулоқот кунем, таҷриба мубодила намоем ва решаи дӯстиву ҳамсоягиро боз ҳам қавитар гардонем. Ин қадами муҳиме аст, ки бо он дари ҳамкориҳои нав ва беҳтар ба рӯйи ҳар ду миллат боз мешавад. Дӯстӣ ва ҳамсоягии нек байни Тоҷикистону Қирғизистон як манбаи меҳрубонӣ, эҳтиром ва ҳамкорӣ аст.
Орзу менамоем, ки ин қадам роҳро барои рӯйдодҳои бештар, дастовардҳои бузург ва баҳраҳои нав боз кунад. Мо як халқ, як минтақа ва як ояндаи равшан дорем. Ҳамеша бо муҳаббат ва умед ба оянда гап мезанем!
Ин бозкушоии хатсайрҳо на танҳо барои ҳар ду давлат, балки барои тамоми минтақа ва ҳатто ҷаҳон рамзи ягонагӣ, сулҳ ва ҳамкорӣ мебошад. Мо ба ояндаи дурахшон бо якдигар бо як ҷаҳон табодули дониш, дӯстӣ ва рушди ҳамкориҳо мерасему мунтазири давраи наве ҳастем, ки ҳар ду миллат дар он паҳнои ҷаҳонӣ шод ва пешрафта зиндагӣ кунанд. Бигзор аз ҳар гоме, ки мекунем, ёдгори дӯстӣ, муҳаббат ва якдилие бошад, ки на танҳо байни мо, балки миёни ҳама халқҳо ва давлатҳо тарғиб шавад!
Бахши робита бо ҷомеаи Хадамоти муҳоҷират
