Вобаста ба пешгирии ин вабои аср, Пешвои муаззаму маҳбуби миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон пайваста дар баромаду вохӯриҳояшон ба мо насли ҷавон ва кулли мардуми Тоҷикистони азиз таъкид менамоянд, ки “Терроризм ватан, миллат ва мазҳаб надорад” ва аз ин рӯ “Мубориза ба муқобили терроризм ва экстремизм фароҳам овардани фазои боварӣ, эҳтиром ба манфиатҳои ҳамдигар ва муттаҳид шудани ҳамаи кишварҳои дунёро дар пешорӯи ин хатари умумӣ тақозо мекунад”.

Ҷумҳурии Тоҷикистон таҳти роҳбарии Пешвои муаззаму маҳбуби миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар мубориза бо терроризм ва экстремизм, ки аз хатарноктарин зуҳуроти ҷаҳони муосир шинохта мешавад, мавқеи оштинопазир ва мақоми пешоҳангӣ дорад. Ҷомеаи мо бо ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ ба хатар ва таҳдидҳои терроризм ва экстремизм рӯ ба рӯ гардида, оқибатҳои даҳшатбор ва харобиовари онро бо ҳисороти ҷонӣ ва молӣ дар марҳилаи ҷанги таҳмили шаҳрвандӣ паси сар намуд. Ин аст, ки Ҳукумати кишвар доираи хатару таҳдидҳои терроризму ифротгароиро мунтазам пайгирӣ намуда, бо такмили қонунгузорӣ муқовимат ба ин зуҳуротро ҳамеша тақвият мебахшад.

Солҳои охир амалҳои даҳшатнок ва марговари террористон дар гӯшаҳои гуногуни олам содир гардида, боиси марги ҳазорон одамони бегуноҳ ва занону кӯдакон шуда истодаанд. Терроризм имрӯзҳо ба таҳдиди воқеиву ҷиддӣ ба амнияту суботи ҷаҳон ва пешрафти инсоният табдил ёфтааст.

Имрӯз инсоният дар симои терроризми байналмилалӣ бо душмани бераҳму шафқат ва макору хатарноке рӯ ба рӯ омадааст, ки тамоми меъёрҳои ахлоқӣ ва арзишҳои умумиинсониро поймол карда, барои расидан ба ҳадафҳои худ аз ягон ваҳшоният рӯй намегардонанд. Бинобар ин, мардуми сарбаланди ватани азизамонро мебояд, оид ба ин зуҳурот бетараф набошанд, зеро терроризм омили халадорсозии ҳаёти осоиштаи мардум мебошад.

Боиси таассуф аст, ки бо вуҷуди таъмини шароити мусоид аз ҷониби Ҳукумату давлат ҷиҳати беҳтар намудани вазъи таълиму тарбияи ҷавонон ва фаъолияти густурдаи онҳо ҳанӯз ҳам бархе аз ҷавонони мо ба ҳар гуна гурӯҳҳои иртиҷоиву радикалӣ, ҳизбу ҳаракатҳои манфиатхоҳ ва берун аз доираи сунатҳои исломӣ моил шудаанд, ки заминаи аслии чунин нофаҳмиҳо, пеш аз ҳама бетарафии волидон ва бемаърифатии худи ҷавонон ба шумор меравад. Дар ин ҳол онҳо бештар аз рӯи шунидаҳои хеш ва гуфтаҳои пайравони манфиатҳои гурӯҳҳои ифротӣ амал мекунанд.

Мардуми шарифи кишварро зарур аст, ки дар мавриди сарнавишти имрӯза ва ояндаи насли ҷавон, фарзандони худ, пайгирона тасмимҳои ҷиддӣ гирифта, дар зеҳни насли ҷавон тафаккури миллӣ ва ангеза бахшидан ба муқаддасотӣ миллиро бедор намоянд.

Ғайбуллоев Баҳрулло,

Мудири бахши Хадамоти  муҳоҷират дар ноҳияи Айнӣ