Ҳаёти осоишта неъмати бебаҳо аст, зеро он шарт ва тақозои асосии ҳаёти инсон ба ҳисоб меравад. Ҳар фарди соҳибақлу зиндадил кӯшиш ба зиндагии осоишта мекунад, зеро тинҷиву оромӣ гарави ҷомаи амал пӯшидани орзуву мақсадҳои башарӣ аст.  Аммо, зиндагӣ собит менамояд, ки дар баъзе кишварҳои мутараққӣ ва қафомондаи олам ин шарти ҳаётан муҳими зиндагӣ ҳанӯз орзу асту бас. Баҳри пешгирии падидаҳои террористӣ ва экстремистӣ аксари мамлакатҳои дунё тадбирандешӣ мекунанд, то ин зуҳуроти номатлуб решакан гардад. Аз ин ҷиҳат, сарчашмаи ҳамаи нооромиву нокомиҳои сарзаминашро ҳар нафари соҳибақл аз падидаҳои хатарзои терроризм ва экстремизм медонад ва баҳри пешгирии ин зуҳурот мекӯшад.

Боиси таассуф аст, ки имрӯз ифротгароӣ ва терроризм дар тамоми гӯшаву канори олам доман паҳн намудааст. Ин бадбахтии оламшумуле гардидааст, ки ба муқобили он якҷоя мубориза бурда, тадбирҳои худро мувофиқ сохтан зарур аст. Аз ин ҷиҳат, ҳар шаҳрванди кишварро лозим аст, ки зиракӣ ва ҳушёрии сиёсиро аз даст надода,  нисбат ба чунин зуҳуроти номатлуб ва падидаҳои хатарзо бетараф набошем.

Зеро имрӯзу ояндаи миллатро ба ғайр аз худи шаҳрвандони ватандӯсту  соҳибмаърифат,  хештаншиносу  худогоҳ  касе бунёд ва обод наҳоҳад кард. Дастоварди беназири таърихӣ – соҳибистиқлолӣ ба осонӣ ба даст наомадааст. Мо насли имрӯза, ки масъулияти тақдири минбаъдаи давлат ва миллатро ба дӯш дорем, бояд ҳамеша муттаҳид бошем, ба бунёдкориву созандагӣ рӯ оварем ва баҳри рушду такомули кишварамон саҳм гузорем.

Ҷаҳони имрӯзаро ҳар насли ҷавон бо пешравию тараққиёти технология тасаввур менамояд. Аммо истифодаи техника ва ҳам технологияи истеҳсоли давлатҳои хориҷӣ аз ҳар шахс маърифати оқилона истифода бурдани онро талаб менамояд. Имрӯзҳо нафароне ҳастанд, ки шабакаҳои иҷтимоиро барои амалигардонии ҳадафҳои муғризонаи худ истифода мебаранд. Сомонаҳои интернетӣ барои гурӯҳҳои террористӣ ва экстремистӣ сарчашмаи асосӣ барои заҳролуд кардан ва ба доми худ кашидани ҷавонони ноогоҳ аст. 

Бинобар ин манъ гардидани сомонаҳои интернетӣ аз ҷониби мақомотҳои қудратии Ҷумҳурии Тоҷикистон ин ба манфиати кор аст. Аз ҳар шаҳрванди кишвар пайваста талаб карда мешавад, ки ҳушёрию зиракиро аз даст надиҳанд ва бар зидди ин гурӯҳҳои нохалаф мубориза баранд.

Султонова Роҳила,

Мутахассиси пешбари Раёсати муҳоҷирати дохилӣ ва экологӣ