Дӯстӣ на танҳо василаи ҳамзистии осоишта, балки омили асосии пешрафт ва субот дар минтақа мебошад. Муносибатҳои Тоҷикистон ва Қирғизистон далели равшани онанд, ки вақте халқҳо бо эҳтиром ва ҳамдигарфаҳмӣ муносибат мекунанд, рушд ва шукуфоии ҳар ду ҷониб таъмин мегардад. Дар таърих борҳо собит шудааст, ки халқҳои мо дар лаҳзаҳои душвор ва зарурӣ якдигарро дастгирӣ намудаанд.

Дӯстии воқеӣ аз рӯи эҳтиром, ҳамкорӣ ва эътимод асос ёфтааст. Дар тӯли асрҳо тоҷикон ва қирғизон дар фазои як тамаддун рушд намуда, анъанаҳо, фарҳанг ва арзишҳои муштаракро ҳифз кардаанд. Ҳатто дар лаҳзаҳои мушкил ин ду миллат бо ҳамдигар ҳамкорӣ намуда, суботу оромиро дар минтақа таъмин намудаанд.

Имрӯз, дар асри пешрафти технология ва ҳамгироии байналмилалӣ, аҳамияти дӯстии тоҷикону қирғизон боз ҳам бештар шудааст. Тавассути ҳамкориҳои иқтисодӣ, тиҷоратӣ, фарҳангӣ ва илмӣ, мо метавонем на танҳо муносибатҳои дуҷонибаро таҳким бахшем, балки барои рушди куллии минтақа саҳмгузор бошем. Ташкилоти байналмилалӣ ва созмонҳои ҳамкории минтақавӣ низ дар тақвияти ин равобит нақши калидӣ доранд.

Ҳамкории иқтисодӣ байни Тоҷикистон ва Қирғизистон, махсусан дар соҳаҳои савдо, энергетика ва нақлиёт, муҳим арзёбӣ мегардад. Бо вуҷуди баъзе мушкилиҳои мавҷуда, давлатҳо талош доранд, ки тавассути гуфтушунид ва ҳамдигарфаҳмӣ роҳҳои беҳтаринро барои пешрафти муносибатҳо пайдо намоянд. Мавқеи стратегии ҳарду кишвар имконият медиҳад, ки онҳо дар лоиҳаҳои бузурги минтақавӣ, ба монанди ташкили роҳҳои тиҷоратӣ ва рушди инфрасохтор, фаъолона ширкат варзанд.

Фарҳанги ғанӣ ва анъанаҳои тоҷикону қирғизон моро ба ҳам наздиктар мегардонанд. Ҳарду халқ дорои расму оинҳои бой, мусиқии пурмазмун ва адабиёти ғанӣ ҳастанд, ки метавонанд ҷаҳониёнро бо ҳунар ва тамаддуни худ шинос намоянд. Табодули фарҳангӣ, баргузории чорабиниҳои муштарак ва муносибатҳои наздики мардум боиси таҳкими робитаҳои ду миллат мегарданд.

Таваҷҷуҳи хос ба рушди муносибатҳои фарҳангӣ имкон медиҳад, ки мардумони мо якдигарро беҳтар шиносанд ва арзишҳои худро ба ҷаҳониён муаррифӣ намоянд. Баргузории фестивалҳо, намоишгоҳҳои ҳунарӣ ва озмунҳои адабӣ сабаб мегарданд, ки ҷавонон бо таърихи бойи халқҳои ҳамсоя бештар ошно шуда, ҳисси дӯстӣ ва ваҳдатро тақвият бахшанд.

Ҷавонони тоҷик ва қирғиз бояд ба дӯстии байни халқҳо арҷ гузоранд ва барои рушди он талош варзанд. Муносибатҳои дӯстона миёни донишҷӯён, табодули таҷрибаҳо ва ҳамкориҳои илмӣ метавонанд дар таҳкими муносибатҳои дуҷониба саҳми назаррас гузоранд. Зеро маҳз ҷавонон метавонанд идомадиҳандаи ин дӯстии ҷовидона бошанд.

Омӯзиш ва табодули дониш байни донишгоҳҳо ва муассисаҳои таълимии ду кишвар метавонад дар рушди муносибатҳои илмӣ саҳмгузор бошад. Ҷавонон бояд бо истифода аз имкониятҳои муосир дониш ва малакаҳои худро такмил дода, дар рушди кишварҳои худ ва таҳкими дӯстии байни халқҳо саҳм гузоранд. Барномаҳои таълимӣ ва стипендияҳои байналмилалӣ метавонанд ин ҳамкориҳоро боз ҳам васеътар созанд.

Робитаҳои мустаҳкам байни ду миллат на танҳо имрӯза, балки дар оянда низ бояд ҳифз ва густариш дода шаванд. Бо назардошти манфиатҳои муштарак ҳамкориҳои иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангӣ бояд тақвият ёбанд. Бо талоши муштарак мо метавонем сулҳу суботро дар минтақа ҳифз намуда, барои наслҳои оянда муҳити орому устуворро таъмин намоем.

Бо истифода аз имкониятҳои фароҳамшуда, Тоҷикистон ва Қирғизистон метавонанд ҳамкориҳои стратегии худро таҳким бахшанд ва барои рушди минтақавӣ саҳми арзанда гузоранд. Тавассути муносибатҳои дипломатӣ ва рушди ҳамкориҳои байнидавлатӣ, мо метавонем асосҳои сулҳу амниятро боз ҳам қавитар гардонем.

Дӯстии халқи тоҷик ва қирғиз мисли кӯҳҳои осмонбӯси Фон ва Тянь-Шань устувор ва поянда аст. Ин дӯстӣ на танҳо як рукни муҳими сулҳу субот дар минтақа мебошад, балки мояи ифтихор ва намунаи равшани ҳамзистии осоиштаи халқҳои ҳамсоя ба ҳисоб меравад.Поянда бод сулҳ ва ҳамкории халқҳои тоҷик ва қирғиз!

Ҷаборзода Расул,

Мудири бахши Хадамоти муҳоҷират дар ноҳияи Шаҳринав