Агар мо ба гузаштаи начандон дури хеш назар афканем, мебинем, ки дар ҳақиқат Пешвои миллат ба саҳифаи таърихи тоҷикон муҳри давлатии воқеиятро гузоштааст. Яъне ба шаҳрвандони кишвар расонидани моҳияту аҳамияти Истиқлоли давлатӣ, дастовардҳои сиёсӣ, иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангии даврони соҳибистиқлолӣ зери роҳбарии Сарвари оқилу хирадманди миллатамон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон мебошад.
Баъд аз ба даст овардани Истиқлоли давлатӣ, хусусан дар солҳои фоҷиабори 1992-1993 Сарвари давлати тозабунёди Ҷумҳурии Тоҷикистон бо амалҳои ҷавонмардона ва шуҷоатмандонаи худ дар дили шаҳрвандон, яъне тоҷикистониён шуълаи умедро ба фардои нек меафрӯхтанд. Бо қаҳрамонии ба худ хос ба Хусдеҳи Афғонистон сафар карданашон, вохӯриву суҳбатҳои самимонаву ватанпарастона ва самароварашон бо мухолифини давр, сазовори эҳтирому эътиқоди лашкаркаши маъруфи тоҷиктабори Афғонистон марҳум Аҳмадшоҳи Масъуд гардиданашон, яке аз лаҳзаҳои зиндагиномаи пуршарафи Пешвои муаззами миллатамон мебошад. Ояндаи неки давлату миллатро дар сулҳу ваҳдат мебинанд ва ба дигарон низ талқин менамоянд. Асоси ин ниятҳои нек ва ватанпарастонаро, ки ҳамдиёрону дӯстон ва ҳатто рақибони таърихии моро дар тааҷҷуб овардааст, ки ин ғояи «Ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон»-ро ташкил медиҳад.
Дар идомаи анъанаи тамаддунофарии аҷдодони гузаштаамон тамаддунсозии нав оғоз гардидааст, ки таҳкурсии устувори он фарҳанги сулҳофарӣ, аз ҷумла ба ваҳдат овардан ва ба дониш фаро гирифтани миллат мебошад. Зеро ҳама динбозӣ, мазҳабсозӣ ва маҳалгароӣ аз донишу ақлу заковат вобаста аст. Ин ҷасорат аз Пешвои миллат оғоз шуд ва бояд ҳамчун як дастури зиндагии ҳар як тоҷику тоҷикистонӣ гардад.
Ногуфта намонад, ки сабурӣ, ботамкинӣ ва фарҳангӣ олӣ доштанашон буд, ки барои баҳамоӣ ва якдигарбахшии халқи тоҷик мусоидат намуд, чунки худашон аввалин шуда, ба бахшиш ва авф рӯй оварданд. Дар лаҳзаҳои барои ватан ҳассос ва тақдирсоз дар назди ягон ақидае ё фарде чӣ дар дохили давлат ва чӣ дар хориҷӣ он сар нафароварда, бо нияти неки худ содиқ монда, роҳбару Пешвои воқеии халқи тоҷик буданашонро исбот намуданд. Аз оғози эҳёи Тоҷикистони навин асосгузор ва илҳомбахши ғояи ваҳдати миллӣ ва раиси Ҳаракати ваҳдати миллӣ ва эҳёи Тоҷикистон, раиси Анҷумани тоҷикон ва ҳамзабонони бурунмарзии мо мебошанд ва бо ифтихор метавон гуфт, ки бо ҷаҳду талошҳои ватанпарстонаашон Тоҷикистонро ба донишу фарҳанги ҳама тоҷикони ҷаҳон, ҷилвагоҳи воқеии фарҳанги тоҷикӣ табдил доданд. Яке аз амалҳои некашон бо исрор ва нерӯи бегазанди худ ба ҳамватанон талқин намудани шукргузорӣ аз сулҳу субот ва соҳибистиқлолии ватан, бо дилу ҷон қадр намудани замину обу ҳавои биҳиштосои Тоҷикистони азиз мебошад.
Истеъдоду ҳунари волои сиёсатмадори сатҳи ҷаҳонӣ доштани Сарвари давлатамон шароиту имконоти фароҳамро ба вуҷуд оварданд, ки дар ватани азизамон фазои сулҳу ваҳдат ва оромиву осоиштагӣ ҳукмфармо гардад. Танҳо дар чанд соли охир садҳо корхонаҳои нави саноатӣ, зиёда аз ҳазор таълимгоҳҳои бо таҷҳизоти замонавӣ чиҳозонидашуда бунёд гардида, ҳазорон километр роҳҳо, нақбҳову пулҳои ба меъёри байналмилалӣ ҷавобгӯ сохтаву таъмир шуданд.
Мо ҷавонон зодаи даврони истиқол ва ҷонибдори сулҳу ваҳдат дар қатори кулли шаҳрвандони Ҷумҳурии Тоҷикистон худро яке аз хушбахтаринҳо меҳисобем, ки дорои чунин сарватҳои бузург чун «Истиқлол» ва «Ваҳдат» ҳастем. Ин неъматҳои бебаҳоро Худованд маҳз тавассути фарзанди фарзонаи миллати тоҷик ба мо Тоҷикистониён ато фармудааст. Бояд зикр кард, ки дар ҳамаи самтҳо, чиҳати амалӣ сохтани дастуру супоришҳои Сарвари давлатамон мо ҷавонон, ҷонибдори сулҳу ваҳдат ва пайравони асили Пешвои муззами миллат ҳамеша дар сафи пеши бунёдкорони Ватан бошем.
Сафаров Абдулфайз,
Мутахассиси пешбари шуъбаи Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Кӯлоб
