Баррасии мафҳуми терроризм яке аз масоили мушкилу ҳалталаб дар таҳқиқи илми ҳуқуқ ва таҷрибаи мубориза алайҳи ҷинояткорӣ дониста мешавад.
Хусусияти фарқкунандаи терроризм хавфи оммавӣ доштани он аст, ки дар натиҷаи амалиёти барои ҷомеа хатарнок ва ё таҳдид барои ба миён овардани ҳамин гуна хатар ба миён меояд. Хатари оммавӣ дар ин ҳолат воқеӣ буда, ба доираи номуайяни одамон равона мешавад. Дар натиҷаи амалиёти террористӣ тарсу таҳлука худ ба худ не, балки дар муҳити иҷтимоӣ мақсаднок ва махсус ба миён оварда мешавад.
Имрӯз терроризм яке аз ҷиноятҳои хавфноктарини ҷомеаи мо буда, натанҳо характери миллӣ, балки байналхалқӣ дорад. Амалҳои террористӣ гуногуншакл буда онҳоро ду унсур ба ҳам муттаҳид месозад. Мубориза алайҳи терроризм дар даврони муосир аҳамияти бештаре касб мекунад.
Ба гурӯҳи ҷиноятҳои террористӣ гаравгонгирӣ, одамрабоӣ, ғасби биноҳо, нақлиётҳои обӣ ва ҳавоӣ, нақлиёти роҳи оҳан шомиланд, ки онҳо ошкоро сурат гирифта, барои ба миён овардани тарсу ҳароси аҳолӣ равона карда шудаанд. Мардуми сарбаланди тоҷик ва кишвари соҳибистиқлоли Тоҷикистон бунёдкориву созандагиҳо карда, бо нияти нек ва нақшаҳои бузург ба сӯи ояндаи обод қадамҳои устувор мегузоранд ва дар арсаи ҷаҳон мақоми шоистаи худро беш аз пеш таҳким мебахшад.
Дар чунин шароит ҳар як кишвар, хусусан, давлатҳои пешрафтаву абарқудрат ба хотири мустаҳкам кардани мавқеъ ва мақоми сиёсиву иқтисодии худ ба андозаи бесобиқа кӯшиш мекунад.
Аз ин лиҳоз, мо низ ҳамчун узви комилҳуқуқи ҷомеаи ҷаҳонӣ дар ин раванди хеле мураккаб ва пурҳаводис бояд на танҳо асолати миллии худро ҳифз намоем, балки бо заҳмати созанда ва содиқонаву софдилона рушди сиёсиву иқтисодӣ ва иҷтимоии давлати соҳибистиқлоламонро таъмин созем.
Муборизаи якҷоя ва дастҷамъонаи мардуми мо ин эмин нигоҳ доштани сайёра, минтақаҳои аҳолинишин аз чунин ҷиноятҳои мудҳиш мебошад ва мо, шаҳрвандони Тоҷикистон, бо чунин зуҳурот муборизаи қатъӣ барем ва Ватани азизамонро чун гавҳараки чашм аз чунин унсурҳо ҳимоя намоем.
Икромов Нозимҷон,
Сардори шуъбаи Хадамоти муҳоҷират дар ноҳияи Лахш
