Дар ҷаҳони муосир яке аз мушкилоти ҷиддӣ ва хавфноктарин барои амнияти миллӣ ва суботи ҷомеа зуҳури зуҳуроти терроризм ва экстремизм мебошад. Ин падидаҳои хатарнок на танҳо оромиву осоиштагии давлатҳоро халалдор месозанд, балки ба маънавият, фарҳанг ва арзишҳои инсонӣ низ зарбаи ҷиддӣ мерасонанд.

Экстремизм ва терроризм аз як реша бармеоянд – аз таассуби фикрӣ ва ҷаҳолати динӣ, аз беэҳтиромӣ ба қонун ва ҳуқуқи дигарон. Агар экстремизм бештар дар шакли андешаҳои радикалӣ ва амалҳои ғайриқонунӣ бидуни истифодаи зӯроварӣ зоҳир гардад, пас терроризм марҳилаи аз ҳама хатарноки он буда, бо истифодаи зӯроварӣ ва тарсофарӣ мехоҳад ҷомеаро дучори бесуботӣ намояд. Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон дар яке аз суханрониҳои худ таъкид намудаанд: “Терроризм ва экстремизм вабои асри XXI мебошанд.     Онҳо ба ҳеҷ дин, мазҳаб ва миллат тааллуқ надоранд. Ҳар касе, ки дасти худро ба хун меолояд ва ҷони бегуноҳонро мегирад, аз инсоният ва аз арзишҳои динӣ дур аст”. Ин суханони пурҳикмат моро ба андеша водор месозанд, ки мубориза бо ин зуҳурот танҳо бо роҳи қонун, ваҳдат, таҳкими маърифат ва баланд бардоштани сатҳи шуури шаҳрвандӣ имконпазир аст.

Имрӯз Ҷумҳурии Тоҷикистон дар сатҳи давлатӣ барои пешгирии терроризм ва экстремизм як қатор барномаҳо ва қонунҳои миллӣ қабул кардааст. Аз ҷумла, Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи муқовимат ба экстремизм” ва “Дар бораи мубориза бар зидди терроризм” заминаи ҳуқуқии мустаҳками амалкарди мақомоти ҳифзи ҳуқуқ ва ҷомеаро фароҳам меоранд. Аммо, тавре таҷриба нишон медиҳад, мубориза танҳо бо қонун кофӣ нест.

Барои решакан намудани ин зуҳуроти хатарнок бояд ҳар як шаҳрванд, махсусан ҷавонон, бо масъулияти шаҳрвандӣ ва ҳисси баланди ватанпарварӣ амал намоянд. Пешгирии ин офат аз оила оғоз меёбад – тарбияи дурусти фарзанд, баланд бардоштани саводи ҳуқуқӣ ва маърифатӣ, истифодаи дурусти шабакаҳои иҷтимоӣ ва эҳтиром ба қонун роҳест, ки ҷомеаро аз чунин хатари бузург эмин медорад. Пешвои миллат борҳо таъкид намудаанд: “Мо бояд ба ҷавонон илму маърифат, ҳисси баланди миллӣ ва эҳсоси худогоҳиро омӯзонем, то ҳеҷ гоҳ ба доми гурӯҳҳои ифротгаро наафтанд”. Ҳар як шаҳрванд бояд дарк намояд, ки терроризм ва экстремизм на танҳо амали зидди давлат, балки амали зидди инсон аст. Он на танҳо ҷони одамонро мегирад, балки субот, оромӣ ва рушди ҷомеаро аз байн мебарад.

Дар ниҳоят, вазифаи муқаддаси ҳар як шаҳрванд, корманди мақомоти давлатӣ ин аст, ки бо тамоми масъулият дар роҳи муқовимат бо ин зуҳуроти хатарнок амал намуда, барои таҳкими сулҳу субот, ваҳдати миллӣ ва рушди давлати соҳибистиқлоли Тоҷикистон саҳми арзанда гузорад. Тавре ки Пешвои миллат таъкид менамоянд: “Мо бояд сулҳу оромӣ ва ваҳдати миллии худро чун гавҳараки чашм ҳифз намоем, зеро танҳо дар фазои субот давлат рушд мекунад ва мардум хушбахт мегардад”.

Борониева Сакина,

Мутахассиси пешбари шуъбаи қабул ва маслиҳатдиҳӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе