Терроризм ва экстремизм ва зуҳуроти номатлубтарини ҷомеаи ҷаҳонӣ ба шумор рафта, боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш – таҳдид, ё истифодаи зуроварӣ, расонидани зарари вазнини равонию ҷисмонӣ, таҷовуз ба ҳаёти инсон, бенизомӣ, тағйири сохти конститутсионии кишварҳои ҷудогона, ғасби ҳокимият, барангехтани низоми миллӣ, иҷтимоӣ ва динӣ гардидааст. Терроризм ва экстремизм дар байни табақаҳои мухталифи ҷомеа, махсусан миёни ҷавонон яке аз муаммоҳои меҳвари ҳаёти башарият буда, оқибат ба бесуботӣ ва вайронкорӣ меорад.

Терроризм ва экстремизм даҳсолаи охир оқибатҳои зиёди харобиовар ва талафоти зиёди ҷонӣ аз худ боқи гузошта, монеаи ташаккули ҷомеаи ороми башарият гардидааст. Тайи солҳои охир ҳаракатҳои иртиҷоӣ, ифротгароӣ ва динию мазҳабӣ бо амалҳои ғайриинсонӣ ва кирдорҳои розилона авзои сиёсии сайёраро ноором карда, ҳаёти осоиштаи мардумро зери хатар мегузорад.

Бояд гуфт, терроризм ва экстремизм дар байни ҷавонон на танҳо дар тартиботи ҷамъиятӣ хатар дорад, балки ин амали номатлуб бештар ҷиноятҳои вазнинро низ ба миён меорад. Бесабаб нест, ки имрӯз терроризм ва экстремизм боиси ташвишу нигарониҳои кишварҳои олам гардидааст. Ин раванди номатлуб ҷомеаи башариро нигарон намуда, баҳри пешгирии омилҳои террористию экстремистӣ тамоми омилҳо, сабабҳо ва дарёфти роҳу усулҳои самарабахши мубориза алайҳи терроризмро пайдо хоҳанд намуд. Бахусус, Тоҷикистони соҳибистиқлол, ки узви ҷомеаи ҷаҳонист, нисбат ба ин ҳодиса манфури ҷомеа бетараф нест. Сари ин масъала ҳамарӯза Ҳукумати кишвар андеша дошта, пешгирии онро дар мадди аввал гузошта, нобуд сохтани онро сармашқи фаъолияти хеш қарор додааст.

Дар шароити ҳозира терроризм ва экстремизм ба ҳодиса ва раванди мудҳиштарини ҷомеаи ҷаҳонӣ табдил ёфта, таҳлилҳо нишон медиҳанд, ки сабаби асосии гаравидани мардум, махсусан ҷавонон, ба гурӯҳҳои террористӣ ва экстремистӣ на ҷанбаи моддӣ, балки бештар ҷанбаи манъавӣ дорад. Дар доираи паст будани маърифати динӣ ҳамчун яке аз сабабҳои асосӣ баромад мекунад. Ҷавононе, ки мубталои андешаҳои радикалӣ гаштаанд асосан ҷаҳонбинии онҳо дар заминаи таассуб шакл гирифтааст. Дар дунё ягон дине вуҷуд надорад, ки дар он арзишҳои волои инсонӣ – сулҳу оштӣ, амният, адолат, сулҳдӯстӣ, хайрхоҳӣ ва арзишҳои ахлоқӣ вуҷуд надошта бошад ва ё дар ҷой аввал қарор нагирифта бошад.

Барои пешгирии зуҳуроти террористӣ ва экстремистӣ ба масоили ташаккули шахсияти таҳаммулпазир, тавсияи корҳои равонӣ, ки барои пешгирии хушунат мусоидат менамояд, маҳдудияти иҷтимоии гурӯҳҳои террористӣ, маҳдуд намудани онҳо аз дастгириҳои дохилӣ ва берунӣ, ошкор ва нест кардани сарчашмаҳои маблағгузорӣ, рушди сиёсати давлатии мубориза бо терроризм ҳамчун зуҳуроти номатлуи иҷтимоию сиёсӣ, ҳамоҳангсозии неруи сохторҳои ҳифзи ҳуқуқ ва ҷомеаи шаҳрвандӣ, идораи марказонидшуда оид ба тамоми фаъолият барои пешгирӣ ва мубориза бар зиддӣ терроризм бояд таваҷҷуҳи бештар зоҳир карда шавад.

Ҳар фарди худогоҳу худшинос ва ҳар сокини сайёраро зарур аст, ки нисбат ба терроризм ва экстремизм – ин кирдори ҷиноятӣ ва амали ғайриинсонӣ бетараф набошанд, зеро ин вабои аср мисли тори анкабут сайёраро фаро гирифтааст ва ҳатто дар мутамаддинтарин, фарҳангитарин ва аз лиҳози илму дониш пешрафтарин манотиқи кураи замин нишонҳояш ба назар мерасад.

Мо бояд худогоҳу худшинос бошем. Сатҳи баланди худшиносии миллӣ ва худогоҳи метавонад, моро дар муқобили ҳар қувваи хатарзо ва бегона ғолиб гардонад.

Зеваров З,

Сардори шуъбаи Хадамоти муҳоҷират дар ноҳияи Ишкошим