Имрӯз, ки мо дар оғӯши кишвари соҳибистиқлолу биҳиштосо зиндагӣ дорем, дили ҳар як шаҳрванди худогоҳро эҳсоси ифтихор ва шукр фаро мегирад. Сулҳу оромӣ, ваҳдату якдигарфаҳмӣ — неъматҳоеанд, ки на ҳама мардумони ҷаҳон аз онҳо бархӯрдор ҳастанд. Мо хушбахтем, ки дар зери парчами ваҳдат ва бо роҳбарии сарвари зираку дурандеш — Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон, ба сӯи фардои дурахшон қадам мегузорем. Чун Пешвои миллат таъкид намудаанд: “Сулҳу субот ва ваҳдати миллӣ аз ҳама бузургтарин дастоварди миллати тоҷик дар даврони соҳибистиқлолӣ мебошад”. Дар шароите, ки ҷаҳонро амалҳои ваҳшиёнаи гурӯҳҳои ифротгаро ба таҳлука овардааст, мо бояд беш аз ҳарвақта арзиши амният ва суботро дарк намоем. Терроризм ва экстремизм — ин падидаҳои хатарнокеанд, ки танҳо ба ҷони инсонҳо таҳдид намекунанд, балки пояҳои иқтисодӣ, сиёсӣ, маънавӣ ва фарҳангии давлатҳоро хароб месозанд. Онҳо бо истифода аз техникаи пешрафта, яроқҳои марговар ва таблиғоти заҳрнок мехоҳанд миёни мардум тарсу бадбинӣ поянда кунанд.

Мутаассифона, таҷрибаи талхи солҳои гузашта нишон дод, ки душман ҳамеша аз берун нест — баъзе гумроҳон, ки аз миёни худи мо бархостаанд, ба хотири манфиатҳои шахсӣ ва ваъдаҳои пуч, ба Ватан хиёнат карда, дар сафи бадхоҳон қарор мегиранд. Аммо таърих собит кардааст: миллати тоҷик дар муқобили душманони сулҳу ваҳдат сар хам накарда, баръакс бо ҳамбастагӣ ва иттиҳод тавонистааст қадамҳои устувор ба сӯи рушду пешрафт гузорад. Чӣ тавре ки Пешвои миллат, Президенти кишвар, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон иброз доштаанд: “Миллати мо, ки аз санҷишҳои сахти таърих гузашт, бояд дар ҳифзи арзишҳои истиқлолият ва ваҳдат устувор бошад”. Алҳол Тоҷикистони азизамон сол то сол ободтар, зеботар ва тавонотар мегардад. Роҳҳои нав, мактабҳои замонавӣ, иншооти саноатӣ ва боғу гулгаштҳои пурнақш – ҳамаи ин самараи сулҳу оромист. Ва ҳар як дастоварди нав ҷавоби қотеъ ба кулли бадхоҳон ва фитнаангезон мебошад. Аз ин рӯ, шукргузорӣ аз сулҳу ваҳдат танҳо як эҳсос нест — он масъулиятест, ки ҳар як мо бояд ба дӯш бигирем. Мубориза бо ифротгароӣ аз оила ва маҳалла оғоз меёбад: бо тарбия додани насли худогоҳ, бо баланд бардоштани маърифати сиёсӣ ва ахлоқӣ, бо ҳимояи арзишҳои миллӣ.

Биёед, сулҳу ваҳдатро чун гавҳари нодир ҳифз намоем. Чун Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон ҳушдор додаанд: “Мо бояд ҳамеша ҳушёру зирак бошем, то душманон ҳаргиз ба ваҳдат ва сулҳи кишвари мо рахна наоранд”. То Ватани мо ҳамеша сарсабзу ором, мардумаш солиму хушбахт ва номи Тоҷикистонамон дар арсаи ҷаҳон бо ободию тараққиёт танинандоз бошад.

Шарипов Тоҳир,

Сармутахассиси шуъбаи муҳоҷирати меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе