Имрӯз ҷаҳони муосир бо мушкилоти зиёди сиёсиву иҷтимоӣ рӯ ба рӯ аст. Яке аз хатарҳои бузург, ки субот ва оромии инсониятро халалдор месозад, ин падидаҳои терроризм ва экстремизм мебошанд. Чунин амалҳои ҷинояткорона на танҳо ҷони садҳо одамонро рабуда, балки пояҳои давлатдорӣ, фарҳанг ва арзишҳои миллиро зери хатар мегузоранд.

Ҷумҳурии соҳибистиқлоли Тоҷикистони азизи мо, ки бо роҳбарии Пешвои миллат, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон роҳи сулҳу ободӣ ва ваҳдати комилро пеш гирифт, имрӯз мубориза бо ин зуҳуроти хатарзоро яке аз самтҳои муҳими сиёсати давлат мешуморад. Ҳадафи асосӣ – ҳифзи амният, таъмини зиндагии осоишта ва тарбияи насли созанда мебошад.

Ҳар фарди ҷомеа, бахусус ҷавонон, бояд ҳушёру зирак бошанд ва нагузоранд, ки фиребхӯрдагони душманони миллат бо шиорҳои бардурӯғ онҳоро аз роҳи дуруст берун созанд. Ҳар шахсе, ки ба доми чунин гурӯҳҳои ифротӣ меафтад, на танҳо тақдири шахсию оилавии худро барбод медиҳад, балки ба сулҳу ваҳдат ва ояндаи миллат зарбаи ҷуброннопазир мерасонад. Имрӯз масъулияти омӯзгорон, падару модарон ва худи хонандагон дар муқобили ин хатар ниҳоят бузург аст.

Ҳар як фарзанди тоҷик бояд дарк намояд, ки: Ватан амонати муқаддас аст; Сулҳу субот арзиши олӣ ва натиҷаи ҷонфидоии ҳазорҳо фарзандони миллат аст; Танҳо бо донишандӯзӣ, касбомӯзӣ ва ватандӯстӣ метавонем роҳи пешрафти Тоҷикистонро таъмин намоем.

Имрӯз  мо бояд аз хиёнаткорон, душманони миллат ва гурӯҳҳои ифротӣ рӯй гардонем, амалҳои ғайриинсонии онҳоро маҳкум намуда, бо иттиҳоду ҳамбастагӣ роҳи ободу осоиштаи давлатамонро идома диҳем.

Одинаев Темур,

Сармутахассиси шуъбаи қабул ва маслиҳатдиҳӣ ба муҳорҷирони меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе