Инсон, ки ба дунё омад, бояд тухми накӯкорӣ корад. Аммо имрӯз баъзе аз ашхос ба қадри сулҳу субот, зиндагии орому осуда нарасида, ба гурӯҳҳои ифротӣ шомил гардида, умеду орзуи волидонро барбод, ҳаёти ширини хешро талх ва амнияту оромии Ватанро халалдор мекунанд.

Имрӯз масъалаи муҳими ҷомеа ин шомилшавии ҷавонон ба гурӯҳҳои террористӣ мебошад. Тайи солҳои охир ҳаракатҳои ифротгароӣ ва динии мазҳабҳои гуногун бо амалҳои ғайриинсонӣ ва кирдорҳои разилона авзои сиёсии сайёраро ноором карда, ҳаёти осоиштаи мардумро зери хатар гузошта истодаанд. Ғояҳои асосии дини мубини Ислом дар заминаи инсондӯстӣ, таҳаммулпазирӣ, ҳамзистии бародаронаи халқҳо ва миллатҳо, ҳимоя намудани сулҳ ва амният ташаккул ёфтааст. Ислом ва ё дигар динро манбаи ифротгароӣ эътироф кардан комилан хатост, чун Ислом ҳар гуна зӯроварӣ ва кушторро маҳкум месозад. Онҳое, ки ҷавононро ба дом мекашанд, худ аз арзишҳои Ислом бархурдор нестанд ва ин дини покро ҳамчун парчами фаъолияти таҳрибкоронаи худ истифода мебаранд.

Дар ҷумҳурии соҳибистиқлоли мо бо Қарори Суди Олии Ҷумҳурии Тоҷикистон фаъолияти якчанд ҳизбу ҳаракатҳои экстремистиву террористӣ манъ карда шудааст. Чӣ гуна ва чӣ хел ҷавонон ба ин гуна ҳизбҳо ҳамроҳ мешаванд ва сабаб дар чист? Фикр мекунам, ба он ҷавононе, ки ноогоҳанд, аз илму фарҳанг дур мондаанд, дар шабакаи иҷтимоӣ беҳуда вақтгузаронӣ мекунанд, бештар хатари шомилшавӣ таҳдид дорад. Сабаби дигари даст задани ҷавонон аз тарбияи нодурусти фарзандон дар оила, паст будани сатҳи дониши диниву дунявӣ, побанди молу мулк, таъсири бекорӣ, муҳоҷирати меҳнатӣ, беаҳамиятӣ ва беназоратии падару модар боис ба доми ифротиён афтодани онҳо гардида истодааст.

Гурӯҳҳои ифротгарову террористӣ дар минтақаҳои мухталифи олам хушунат ва задухӯрди хунини мазҳабҳои этникиро барангехта, боиси афзоиши исломситезӣ шудаанд.

Дар шароити муосир терроризм ва экстремизм ҳамчун вабои аср на танҳо ба амнияти ҷаҳон ва сокинони сайёра таҳдид мекунад, балки барои башарият хатари он камтар аз силоҳи ядроӣ нест. Аз ин хотир, ҳифзи ҷавонон аз таъсири чунин гурӯҳу равияҳо ва мубориза ба муқобили ин зуҳуроти хатарафзо вазифаи ҳар як шаҳрванди ватандӯсту озодихоҳ мебошад.

Дар ин марҳалаи ҳассосу печидаи ҷаҳони муосир миллати сарбаланди мо метавонад мафкураи миллӣ ва заковати азалии хешро аз ин хатарҳо дур нигоҳ дорад. Барои пойдории сулҳу осоиштагӣ фикр мекунам, ки яке аз роҳҳои асосии мубориза бар зидди терроризм ин дар ҷавонон пайдо кардани донишу заковати ҳаматарафа, тарбияи дуруст, шуурнокии баланд, ҳисси ватандӯстӣ мебошад. Зеро, ки ояндаи Тоҷикистонамон дар дасти мо – ҷавонон аст. Моро зарур аст, ки рӯ ба илм оварда, аҳли ҷомеаро аз ин тоифаи террористони бадандеш эмин нигоҳ дорем.

Муродзода Меҳрубон,

Машваратчии калони МД “Марказҳои машваратӣ ва омодагӣ пеш аз сафари муҳоҷирони меҳнатӣ” дар шаҳри Душанбе