Солҳои охир доир ба афзудан ва густариши экстремизм, терроризм ва дигар зуҳуроти номатлубу хатарафзо зиёд ҳарф мезананд ва менависанд. Аз ин рӯ, бояд донист, ки маънои аслии “Экстремизм” чист ва он чӣ гуна падида аст.

Экстеремизм аз калимаи фаронсавии “extremisme” ва лотинии  “extremus” гирифта шуда, маънои аслиаш ифротгароӣ, тундравӣ, фикру андеша аз андоза гузаштан аст.

Экстеремист шахсест, ки дар фаъолияти худ ҷонибдори амалҳои якравию тундравист. Ин амал метавонад дар тамоми соҳаҳои фаъолияти инсон – дин, сиёсат, идеология, илм ва ҳатто варзиш низ ба миён ояд.

Мутаассифона, дар олами ислом равияҳое низ арзи вуҷуд кардаанд, ки баъзе амалҳояшон ба фитнаангезиву тафриқаандозӣ равона гардидаанд. Ин ба моҳияти дини мубини ислом мухолиф аст ва ба он иснот меорад.

Ба ақидаи аксар сиёсатшиносон низ экстремизм бештар дар дин реша медавонад ва дар тамоми гӯшаву канори сайёра ба мушоҳида мерасад. Саволе ба миён меояд, ки сабаби пайдоиши он дар чист ва омилу ангезаҳояш кадомҳоянд.

Аввалан, афзудан ва густариши ҳисси маъюсӣ, нобоварӣ, парешонӣ аз зиндагӣ.Дуюм, ҷараёни бошидати ҷаҳонишавӣ (глобализатсия), ки зиндагиро тағйир дода, тамаддун, фарҳанг, анъана, урфу одат, дину мазҳаб ва суннатҳои анъанавиро заиф месозад ва ҳатто тамоман аз байн мебарад.

Терроризм аз калимаи лотинии “terror” сарчашма гирифта, маънояш тарс ва ваҳм аст. Террористон мехоҳанд мақсаду мароми худро бо роҳи зуроварӣ, куштор, тарсу даҳшатафканӣ амалӣ созанд.

Терор кардан, яъне ҷомеъаро ба ҳолати тарсу ваҳм ва ноумедӣ афкандан аст. Айни замон байни давлатҳои абарқудрати ҷаҳон рақобат ба вуҷуд омадааст, ки кӯшиши соҳиби нуфуз шудан дар ин ё он минтақаи олам, ба даст овардани захираву сарватҳои табиӣ, энергетикӣ, мавқеъи афзалиятнокии стратегӣ, ҳарбӣ ва ғайра торафт шиддат мегирад.

Натиҷаи он на ҳама вақт дилхоҳ аст ва дар бисиёр маврид нафрат, эътироз ва муқобилиятро ба миён меорад.

Аслонзода И,

Мудири бахши Хадамоти муҳоҷират дар ноҳияи Зафаробод