Терроризм дар тамоми даврони зиндагии инсоният воситаи даҳшатбор ва бадбахтиовари муборизаи разилона ва ноҷавонмардонаи афроди ҷоҳилу нодон, фосиқу авбош ва дузду қаллоб буду ҳаст. Аз ин рӯ, терроризм ба ҳеҷ ваҷҳ роҳи ҳалли муаммою мушкилоти зиндагии инсонҳо нест, балки он як навъ вабо ва маризест, ки агар сари вақт пешгирӣ карда нашавад, инсониятро ба бадбахтиҳои гӯшношунид дучор карда метавонад.

Заминаи асосии зуҳуроти терроризм манфиатҷӯӣ ва мансабталошии афроди ҷоҳилу бехирад ва сангдилу бераҳмест, ки манофеи шахсӣ ва шуҳратхоҳию ҷоҳталабии шахсиро аз арзишҳои миллию умумибашарӣ боло мегузоранд. Барои террористон забону миллат, арзишҳои миллию умумиинсонӣ, ватан, сарзамин, модар, муқаддасоти миллӣ, расму ойин ягон арзиш ё эътиборе надоранд. Барои онҳо молу сарват, неъматҳои моддию роҳати лаҳзагӣ, тамаъҷӯӣ аз ҳама гуна муқаддасоту арзишҳои волои илмию фарҳангию маънавӣ болотар меистад.

Барои ба даст овардани сарвату давлат, барои ба даст гирифтани мансаб террористон аз тамоми роҳҳои пасту қабеҳ ва разилона истифода мебаранд. Онҳо пеш аз ҳама барои амалӣ сохтани нақшаҳои нопоки худ аз нуқсону норасоиҳои ҳаёту ҳолатҳои ногувори рӯзгори одамон айёронаю маккорона истифода мебаранд.

Аз ин рӯ, заминаи сарзании ин зуҳуроти манфур нодонӣ, ноогоҳӣ, сатҳи пасти маърифатнокии иддае аз аъзои ҷамъият аст, ки дар натиҷаи афсункории сангдилону бадхоҳон ба доми макру фиреби онҳо меафтанд.

Террористон махсусан ҷавонони камтаҷриба, нодону ҷоҳил, ноогоҳу пастфитратро зуд ба доми найрангҳои хеш ҷалб карда метавонанд. Бинобар ин, имрӯз зарур аст, ки сатҳу савияи донишу маърифати ҷавонон боз ҳам ба дараҷаи баландтар бардошта шавад, то ки қурбони дасисаю фиреби бадхоҳон нагарданд.

Корҳои фаҳмондадиҳиро алайҳи терроризм, моҳияти он, мақсаду ниятҳои нопоконаю разилонаи вай пурзӯр намуда, мафкураи сиёсӣ ва дониши ғоявии наврасону ҷавононро баланд бардоштан лозим аст. Нагузорем, ки сияҳдилон, нопоку разилон, афроди бадандеш, бадният, душманони мафкуравӣ ба кишвари озоду демократӣ, ҳуқуқбунёду дунявӣ ва ягонаю соҳибистиқлоли мо роҳ ёбанд, реша давонанд ва он комёбию арзишҳои бузургеро, ки Ватани азизи мо дар солҳои Истиқлолият ба даст овардааст, дар назари наврасону ҷавононамон беэътибор созанд.

Абдушаҳидов Ҳумоюн,

Сардори Раёсати ҳуқуқ, кадр ва корҳои махсуси Хадамоти муҳоҷират