Имрӯз терроризм ва экстремизм бо мафҳумҳои ислом, мусулмон, мазҳаб, шариат, ибодат, ҷиҳод, шаҳид ва дигар эътиқоди динии мардум умумият пайдо кардааст, ки нигаронии аҳли ҷомеаро боз ҳам бештар менамоянд.

Бо ибораи дигар, қудратҳое, ки гурӯҳҳои террористиву экстремистиро ташкил ва маблағгузорӣ мекунанд, бо истифода аз эътиқоди диниву мазҳабӣ мардумро гумроҳ сохта, эътиқодмандони диниро ба муқобили дин, намояндагони мазҳаберо муқобили мазҳаб мегузоранд ва бо ангехтани ҷангу адоват байни онҳо нақшаву тарҳҳои ғаразноки худро амалӣ месозанд.

Баъзан кас ба андеша фурӯ меравад, ки чаро инсонҳо аз ҳадафу мақсадҳои пурғарази он палидон огоҳ нашуда, ба фитнаву дассисаи онҳо фирефта мешаванд ва бо ҳамроҳ гардидан ба сафи онҳо, тарафдорӣ кардани андешаву ақидаашон номаи аъмоли худро сиёҳу олуда ва наздиконро зери борони маломат қарор медиҳанд? Чаро “онҳо” аз паёмади кор, фарҷоми роҳ ва оқибати амалкарда намеандешанд? Аз ҳисоби киҳо шумораи онҳо меафзояд? Чавоб чунин аст, ки аз ҳисоби инсонҳои носипос, кӯрнамак ва беиродаву имонашон заиф!.

Ҳар касе, ки имони мустаҳкам ва иродаи қавӣ дорад, худогоҳ ва соҳиби ақлу хиради солим аст, моҳияти ҳастии гурӯҳҳои ифротиро дарк карда ҳадафу нақша, сарчашмаҳои маблағгузорӣ ва алоқамандиву муносибаташро бо дину мазҳаб мавриди таҳлил қарор дода метавонад.

Ҷомеаро ақлу шуур ва андешаи созандаи инсонҳо қодир аст, ки тағйир диҳад.

Маҳз ҳамин қувва метавонад мавҷудияти хатарнокро нобуд ва вуҷуди манфиатбахшро пайдо намояд.

Тазаккур бояд дод, ки ақли солим, огоҳии кофӣ аз дини мубини Ислом ва сиёсати ҷаҳонӣ инсонро аз ҳама гуна хатарҳо эмин нигоҳ медорад.

Ахмедов Мустақим,

сардори шуьбаи Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Исфара