Ваҳдати миллӣ шукуфоии Ватан аст. Дар давлате, ки сулҳу амонӣ ва дӯстӣ ҳукмфармост,он давлат ба мисли гулҳои баҳорӣ рӯз то рӯз шукуфта, ба мамлакати биҳиштосо мубаддал гаштан мегирад. Ваҳдати миллӣ сарчашмаи асосии бунёдкориву сарҷамъӣ ва пешбурди сиёсати давлат буда, дар таърихи мо тоҷикон, барои ба ҳам омадани миллат, муҳофизаткардани истиқлолияти комили давлат, ҳифз ва рушди фарҳанги пурғановат, илму маориф ва дигар ҷанбаҳо нақши беназир дорад.
Ваҳдати миллӣ рамзи сарҷамъӣ ва ягонагист. Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат, Президенти Ҷумҳурии Тоҷикистон, муҳтарам Эмомалӣ Раҳмон гуфтаанд: “Ҷашни Ваҳдати миллӣ рамзи баҳамоӣ, сарҷамъӣ, иттиҳоду ягонагӣ ва ваҳдати миллӣ буда, пирӯзии фарҳанги сулҳ ва ақлу заковати солими миллати солору хирадманд ва сулҳпарвари тоҷикро бори дигар собит месозад”.
Ваҳдати миллӣ ба саҳифаи таърихи халқи тоҷик ҳамчун замони нави ташаккулёбии давлатдории Тоҷикистон ворид гаштааст. Ин иди фархунда тимсоли сулҳ, ҳамдигарфаҳмӣ ва осоиши дар ҷамъиятамон, боиси эҳёи иқтисоди кишвар, масъулияти умумии мо барои ҳаёти ҳозираву ояндаи дурахшони Тоҷикистон аст. Агар мо ба фарҳанг назар афканем, мебинем, ки вожаи ваҳдат дар онҷо ба маънои “ягонагӣ” омадааст. Аз ин рӯ, мо инсонҳо бояд ягона бошем – яъне муттаҳиду ҳамбаста чун як тан. Вақте муттаҳид мегардем, пуриқтидору бузург ва ба ҳама амали некӯю шоиста дастёб мегардем. Ваҳдат ё ягонагӣ аз рукнҳои дӯстӣ, тартибу низом, рафоқат, ҳамбастагӣ, эҳтироми ҳамдигар ва арзиши олӣ доштани инсон иборат аст.
Маҳз Ваҳдат аст, ки давлати куҳанбунёди мо дар арсаи ҷаҳонӣ аз нав барқарор гардид. Таъсиси давлати навбунёди Тоҷикистон барои мардуми тоҷик душвориҳои зиёде пеш оварда буд. Душманони миллати тоҷик мегуфтанд, ки миллате бо номи тоҷик вуҷуд надорад, танҳо мардуми туркнаҷоди забонгумкардае мавҷуданд, ки дар давраи муайяни таърихӣ аз сабаби омехташавӣ бо форсҳо забони хешро дигар намуданд. Аз ин сабаб, онҳо миллати алоҳида нестанд – мегуфтанд пантуркистон. Дар натиҷаи тақсимоти миллӣ – ҳудудии Осиёи Миёна, Ҷумҳурии мухтори Тоҷикистон дар ҳайати ҶШС Ӯзбекистон таъсис ёфт. Қатъи назар аз беадолатиҳо нисбати марзи тоҷикон, ташкилёбии ҶМШС Тоҷикистон аҳамияти байналхалқӣ дошт, зеро баъди ҳазор сол тоҷикон аз нав соҳиби давлат гардиданд. Бо заҳмату талошҳои мардуми бонангу ори миллат, минбаъд соли 1929 ҶМШС Тоҷикистон ба ҶШС, яъне ба ҷумҳурии мустақил табдил дода шуда, ҳамчун узви ИҶШС пазируфта шуд. Дар дунё халқияте низ мавҷуданд, ки давлати хешро надоранд ва ин мусибатест бузург. Ҳарчанд Тоҷикистони кунунӣ як пораи хурди Ватани таърихии мо – тоҷикон аст, зафарманду пирӯз ҳастем, зеро давлат дорем.
Вақте соли 1991, 9-уми сентябр Тоҷикистон истиқлоли давлатии хешро ба даст овард, тоҷиконро имтиҳони нав пеш омад: Тоҷикистон ба гирдоби ҷанги шаҳрвандӣ кашида шуд. Азму иродаи қавӣ ва нерӯи бузурги сулҳофарини халқ бо роҳбарии ҳомии сулҳ – Эмомалӣ Раҳмон боис гардид, ки ин пешомади талхро тоҷикон хирадмандона паси сар намоянд.
Маҳз бо ташаббуси Пешвои муаззами миллат Эмомалӣ Раҳмон Тоҷикистон аз нав бунёд гардид, дар арсаи ҷаҳонӣ шинохта шуд. Аз ҳама муҳимтараш он аст, ки давлати кӯчаки мо бо корнамоии ин марди шуҷоу далер дар харитаи ҷаҳонӣ бо номи Тоҷикистон боқӣ монд.
Имрӯз таҷрибаи сулҳи тоҷикон дар роҳи расидан ба сулҳ, баргардонидани садҳо ҳазор нафар гурезагон ба Ватан аз ҷониби созмонҳои бонуфузи байналхалқӣ ва давлатҳои алоҳида падидаи нодир эътироф шуда, мавриди омӯзиш қарор гирифтааст. Дар муддати кӯтоҳ Тоҷикистонро зиёда аз 130 мамлакатҳои дунё расман шинохтанд.
Бузургон гуфтаанд: “Бе Ватан, бе муҳаббат ба хоки аҷдодӣ инсон наметавонад на худ ва на роҳи худро дарёбад”. Дирӯзу имрӯзи Тоҷикистонро родмардони Ватан обод доранд. Месазад, ки аз фарзандони созандаи Ватан бо ифтихор ҳарф бигӯем ва дар оянда ҳамрадифи эшон бошем. Мо бояд шукрона кунем, ки чунин Ватани азизу маҳбуб дорем, ки дар фазояш кабӯтарони Сулҳ парвози баланд доранд. Бикӯшем, то парвози чунин парандагон дар фазои беғубори Тоҷикистон тоабад бимонад.
Абдушаҳидов Ҳумоюн,
Сардори Раёсати ҳуқуқ, кадр ва корҳои махсуси Хадамоти муҳоҷират
