Терроризм ва экстремизм яке аз проблемаи асосии имрӯза буда, ифротгароён махсусан ҷавононро бо ҳар гуна ваъдаҳои бардурӯғ ба сафи худ ҷалб намуданӣ мешаванд.

Террористҳо гурӯҳҳои хурде буда, ба ҷомеаи имрӯза бо ҳар гуна роҳ зиён мерасонанд.

Онҳо тариқи сомонаҳои иҷтимоӣ ҷавононро фирефта, ба пайвастан ба гурӯҳҳои тундрав ҳаракат мекунанд, ки ин яке аз мушкилоти асосии ҷомеаи имрӯзаи мо мебошад.

Дар замони муосир сафи низомиёну ҷангиёни гурӯҳҳои террористӣ аз ҳисоби ҷавонони ноогоҳу бесавод меафзояд ва ба назар мерасад, ки дар тамоми кишварҳо ҳамин гуна наврасони ба доми фиреб афтода кам нестанд ва онҳо ҷони худро бехабар аз мақсаду мароми ин ифротиён қурбон мекунанд.

Ба назар мерасад, ки ноогоҳӣ аз асолати фарҳанги исломӣ ва камсаводӣ ҳамчун муҳимтарин омили гумроҳшавии ин ҷавонон аст.

Терроризм ба ягон дин, мазҳаб ё миллат хос нест.

Барои он ки дини мубини Ислом минбаъд ҳамчун манбаи зӯроварию фишор қаламдод карда нашавад, мо бояд ба ҷаҳолат маърифатро муқобил гузорем.

То замоне, ки инсоният ба ҳамкорӣ ва гуфтугӯи судманд муваффақ нагардад, хатари терроризм ва ифротгароӣ боқӣ мемонад.

Имрӯз Тоҷикистон аз воқеаҳои ҷаҳон бетараф буда наметавонад.

Душманони миллати тоҷик бо ҳар роҳу восита мехоҳанд, фазои ороми кишвари моро халалдор намоянд, ҷавонони ноогоҳро фиреб диҳанд ва ба доми худ кашанд.

Ба хотири пули ночиз ба Тоҷикистони азиз хиёнат карда, мехоҳанд, кишвари худро боз ноором кунанд.

Дар ин давраи ҳассос мо бояд бениҳоят ҳушёр ва эҳтиёткор бошем. Ба насли ҷавон ва наврас тарзи ҳаёти солим, зиндаги бидуни ҳар гуна ҷангу ваҳшониятро тарғибу ташвиқ созем.

Таълиму тарбияро тавре ба роҳ монем, ки барои бекориву зоеъ рафтани вақти холӣ фурсат наёбанд.

Бештар ба забономӯзиву ҳунармандӣ ҷалб гарданд, то дар оянда тавонанд зиндагии шоиста дошта бошанд.

Насли наврасу ҷавон, ки ояндасози кишваранд, ин рисолати худро сарбаландона иҷро намуда, бояд аз пайи омӯзишу тадқиқ бошанд.

Пас аз қабул шудани Қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон “Дар бораи сиёсати давлатии ҷавонон” яке аз самтҳои муҳим ва афзалиятноки сиёсати иҷтимоии Тоҷикистон сиёсати давлатии ҷавонон ташаккул ёфт ва тарбия намудани инсони комил дар рӯҳияи ватандӯстиву ватанпарварӣ, садоқату орият, бофарҳангиву маданиятнокӣ оғоз гардид.

Дар замири ҷавонон ҳисси баланди миллӣ, эҳсоси худшиносиву ватандӯстӣ, ахлоқи ҳамида, сабру таҳаммул, омӯзиши илму дониш ва касбу ҳунари муосир, ҷиддияту меҳнатдӯстӣ ва эҳтироми волоияти қонун ташаккул бояд ёбад.

Онҳо дар оянда ҳамчун намояндагони сазовор ва шоистаи миллати хеш ватани азизамонро дар арсаи ҷаҳонӣ муаррифӣ карда, рисолати таърихӣ ва эҳсоси масъулияти хешро дар баробари ниёгони гузашта, ҷомеаи имрӯза ва наслҳои оянда амиқ дарк намоянд, ба хотири таҳкими давлату давлатдорӣ, ҳифзи дастовардҳои даврони Истиқлол, ваҳдати миллӣ, сулҳу субот ва рушди минбаъдаи иҷтимоиву иқтисодии ватани азизамон тамоми неруи ақлониву ҷисмонии худро равона созанд.

Миралиев Меҳмонбахтӣ,
Мутахассиси пешбари бахши робита бо ҷомеаи Хадамоти муҳоҷират.