Боиси зикр аст, ки дар ибтидои асри XXI инсоният бо хатари ҷиддие рӯ ба рӯ гаштааст, ки номи он терроризми байналмилалӣ аст. Терроризм ва экстремизм яке аз зуҳуроти номатлуб дар замони муосир ба шумор рафта, зухуроти мазкур боиси ба миён омадани оқибатҳои нохуш гардидааст.

Имрӯз, терроризм дар минтақаҳои гуногуни олам доман афрохта, хатари бузурги иҷтимоиро ба миён овардааст ва барои амнияти давлатҳои алоҳида ва минтақа воқеан таҳдиди ҷиддӣ эҷод намуда истодааст.

Бо мақсади таъмини устувор ҷиҳати пешгирӣ аз хатарҳои афзояндаи терроризму экстремизм ва дигар таҳдидҳои замони муосир кишвари мо ҳамкориҳои густурдаро бо созмонҳои байналмилаливу минтақавӣ ва кишварҳои шарик тақвият мебахшад.

Имрӯзҳо дар гӯшаҳои гуногуни сайёра миллионҳо нафар гирифтори хавфу таҳдид ва оташи ҷангу низоъҳо гардиданд ва зуҳуроти терроризму экстремизм ба хатари бесобиқаи ҷаҳонӣ табдил ёфта, оқибатҳои фоҷиабору дарозмуддати ҷамъиятиву сиёсӣ ва маънавиро ба бор меорад.

Пешгирӣ ва мубориза бар зидди терроризм ва экстремизм яке аз самтҳои афзалиятноки сиёсати Ҷумҳурии Тоҷикистон маҳсуб ёфта, дар тӯли солҳои Истиқлолияти давлатӣ санадҳои меъёрии ҳуқуқии мухталиф қабул ва мавриди амал қарор дода шудаанд.

Вале, ифротгароӣ беш аз ҳарвақта авҷ гирифта, ба оқибатҳои дaҳшaтбopy бераҳмонаи худ ба муаммои ҷиддитарини инсоният табдил ёфтааст.

Халки тоҷик дар даврони ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ бо амалҳои мудҳиши террористӣ ва экстремистӣ рӯ ба рӯ гашта ва аз он сабақи таърихӣ гирифта, ин рухдоди манфии ҷомеаро ҳамчун амалҳои нопок маҳкум менамояд. Баҳри пешгирии гаравидани ҷавонон ба гурӯҳҳои ифротӣ тадбирҳо амалӣ карда мешаванд.

Пешгирӣ кардани ҷиноят нисбат ба ошкор намудан ва ба ҷавобгарии ҷиноятӣ кашидани шахс барои давлат ва ҷомеа ҳамеша манфиатовар мебошад.

Аз тадқиқотҳои илми криминалогия ба мо маълум аст, ки барои пешгирии ҷиноят, аз ҷумла ҷиноятҳои хусусияти террористӣ, экстремистӣ дошта омӯхтан ва ошкор кардани реша, сабаб, ангеза, шароиту омилҳои содиршавии онҳо нақши калидиро мебозанд.

Ҷумҳурии Тоҷикистон ҳамчун давлати соҳибихтиёр, демократӣ, хуқуқбунёд, дунявӣ ва ягона аз зумраи давлатҳоест, ки бар зидди терроризм ва экстремизм муборизаи беамон мебарад ва як қатор барномаҳо ва корҳои ғоявӣ барои пешгирӣ намудани терроризми байналмилалӣ пешниҳод гардидаанд.

Дар сиёсати дохилӣ низ корҳои муҳим дар асоси Стратегияи миллии Ҷумҳypии Тоҷикистон оид ба муқовимат ба экстремизм ва терроризм роҳандозӣ шуда буд.

Имрӯз аз ҳap як шаҳрванди Ҷумҳурии Тоҷикистон тақозо мешавад, ки бо ҳисси ватандӯстӣ, меҳанпарастӣ, худшиносӣ, хештаншиносӣ ва инсондустӣ ба муқобили терроризм ва экстремизм муборизаи оштинопазир дошта бошанд.

Зеро дар даврони ҷахонишавии босуръат ба хотири ҳифзи истиқлоли миллӣ ва расидан ба қуллаҳои баланди давлатдорӣ ҳap як фарди ҷомеа мувофиқи кору омоли хеш муваззаф ва масъул аст, ки асолати миллӣ ва амну суботи кишвар ва дастоварду арзишҳои фарҳангии хешро пуштибонӣ ва ҳимоят кунад.

Бобоназарзода Санавбар,

Сардори шуъбаи муҳоҷирати меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе