Рӯи кор омадани қонуни Ҷумҳурии Тоҷикистон «Дар бораи масъулият барои таълиму тарбияи кўдак» диққату эътибори кулли волидонро ба ояндаи фарзанд боло бурд. Барои фарзандашон мактаби беҳтарин интихоб мекунанд, таҳсили ӯро назорат мекунанд, барояш шароити зарурии зисту хониш фароҳам меоранд.

Мувофиқи хоҳишаш дар мактаби олии бонуфуз хононда, соҳиби ихтисос мегардонанд. Зиёда аз ин, ба тадқиқи илм ҳидоятгар шуда, варо ба сафи олимон ворид мекунанд. Ба ин васила, мутахассиси лоиқи замон ба ҷомеа пешниҳод мекунанд, то бо меҳнати эҷодкоронаву садоқатмандонаи худ оилаи шоиста бунёд ва кишварашро шукуфо гардонад. Бошад, ки сафи чунин оилаҳо афзун шаванд!

Вале таассуф мехӯрем, ки имрӯз ҷавононе низ ба воя мерасанд, ки на соҳиби саводанду на касб. Ба ягон кори манфиатовар майлу рағбат надоранд. Ба гурӯҳи нохалафон пайваст шуда, даст ба корҳои ношоиста мезананд. Онҳоро мебояд вақту қувваи худро барои ободкорӣ сарф кунанд, вале, мутаассифона, ба пайроҳаи нодуруст раҳгум задаанд. Ин падида, мутаассифона, қариб дар ҳама кишварҳои олам доман паҳн гаштааст.

Аз ин рӯ, имрӯз дар гӯшаҳои гуногуни ҷаҳон нооромӣ, низоъ ҷараён дорад. Давлатҳои бисёри дунё гирифтори ҳамлаҳои террористон, ифротгароён мебошанд. Агар дар ягон гӯшаи дурдаст фоҷиае сар занад, кишварҳои дигар, ҳарчанд байнашон фарсахҳо роҳ аст, аз таъсири фалокатбор дар паноҳ буда наметавонанд.

Мардуми рӯшанфикр хуб медонанд, ки дар зиндагӣ бояд на душман, балки дӯст ҷуст, наслҳоро ба пуштибониву дастгирии фарҳанги сулҳ омода сохт.

Имрӯз ҳамаи мо шоҳиди рӯйдоду воқеаҳои даҳшатноку фоҷиаборе мебошем, ки дар гӯшаҳои гуногуни ҷаҳон идома доранд. Паҳншавии миқёси терроризм ва ифротгароӣ, ҷангу низоъҳои мусаллаҳонаи мазҳабӣ, ҷинояткории муташаккили фаромиллӣ ва гардиши маводи муқаддир ба амнияти кишварҳои мо хатари ҷиддӣ эҷод карда истодааст. Ҳоло фаъолшавии гурӯҳҳои террористиву ифротгаро ва дигар ҷунбишҳои иртиҷоӣ дар нуқтаҳои доғи ҷаҳон амнияти тамоми мардуми сайёраро зери хатар қарор додааст.

Барои Тоҷикистони азизи мо, имрӯз мубориза ба муқобили терроризм ва экстремизм қисми таркибии таъмини амнияти кишварро ташкил медиҳад.

Имрӯз тамоми мардуми мамлакатро зарур аст, ки нисбати падидаҳои номаълум оштинопазир бошанд. Пеш аз ҳама, волидон, муҳити атроф ҳар қадами насли наврасу ҷавононро зери назорат қарор диҳанд, нагузоранд, ки онҳо ба роҳи носолими зиндагӣ ворид шаванд.

Нисбати ҳаёти наврасону ҷавонон бетафовут будани мо эҳтимоли нохушӣ овардан аст.Имрӯз Тоҷикистони азизи мо ба эътирофи тамоми мардуми олам шарафёб гардидааст. Ободкориҳое, ки тӯли солҳои истиқлолият дар кишварамон ба амал омадаанд, қиёснопазиранд. Ин ободкориҳоро мо бояд давом диҳем, то ки диёрамон боз ҳам зебою шукуфо гардад. Ҷавонони гумроҳшуда бояд ба худ оянд, дар сафи ободкорон бошанд. “Некӣ куну ҳам ба некӣ андеш, то он некӣ туро расад пеш”- ро шиори худ созанд.

Дар Тоҷикистони соҳибистиқлол барои ҷавонон тамоми шароити зарурӣ дар таҳсили илм ва касбомӯзӣ муҳайёст. Бояд хонд, мутахассиси варзида шуд, ҳунар омӯхт ва ҳунарманди воло шуд, аз пайи кор шуд, мақоми худро дар зиндагӣ пайдо кард, оилаи ободу зебо барпо кард. Меҳнате, ки аз сидқи дил ба нафъи Ватан мекунем, ба нафъи оилаву наздикону пайвандони худ низ ҳаст. Асоси ҷомеа аз оила ташаккул меёбад. Худ шахси озодаву шоиста шуда, оилаи арзанда созем ва ҷомеаи беҳтарин пойдор дорем.

Падару модаронро зарур аст, ки аз ин шароиту ғамхориҳои давлату Ҳукумат истифода карда, фарзандони худро хононанд. Мунтазам ба дарсҳо иштирок кардан ҳанӯз маънои хонданро надорад, балки аҳамияти хонданро дарк кардан ба хондан руй оварданро дорад. Дар ниҳоди фарзандон муҳаббат ба мактабу муаллиму китоб парварем, ки нахондан ба ҷаҳолат мондан аст, ҷаҳолат тирагии ақл аст, ақли тира накӯиро намебинад.

Бобоназарзода Санавбар,

Сардори шуъбаи муҳоҷирати меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе