Дар замони муосир, муносибатҳои байни кишварҳо беш аз пеш аҳамияти стратегӣ пайдо мекунанд. Тоҷикистон, Узбекистон ва Қирғизистон чун се давлати ҳамсарҳад ва дорои фарҳангу таърихи муштарак, имрӯз кӯшиш доранд, ки тавассути густариши ҳамкориҳо дар самтҳои гуногун, аз ҷумла амният, иқтисод, маориф ва фарҳанг, барои худ ва минтақа фазои мусоиди рушд ва ҳамдигарфаҳмиро фароҳам оваранд. Тоҷикистон, Узбекистон ва Қирғизистон пас аз ба даст овардани истиқлоли давлатӣ равобити дипломатии навро оғоз карданд. Ҳарчанд дар ибтидо баъзе ихтилофҳо ва норозигиҳо вуҷуд доштанд, аммо дар солҳои охир бо ташаббусҳои муштарак сатҳи ҳамкориҳо ба таври назаррас боло рафт.

Сафари расмии сарварони давлатҳо ва имзои созишномаҳои дуҷониба ва сеҷониба гувоҳи равшан аст, ки кишварҳо барои мустаҳкам намудани равобити байнидавлатӣ аҳамияти зиёд медиҳанд. Баҳсҳои сарҳадӣ яке аз масъалаҳои ҳассоси миёни кишварҳо буданд. Бо роҳандозии муколамаи фаъол ва ташкили гурӯҳҳои кории муштарак, бисёре аз масъалаҳои марбут ба сарҳад ҳал гардиданд ё раванди ҳал ёфтан доранд. Ҳамкорӣ дар соҳаи амнияти марзӣ ва мубориза бо таҳдидҳои умумӣ, аз ҷумла терроризм ва қочоқ, нишон медиҳад, ки кишварҳо омодаанд манфиатҳои умумиро аз манфиатҳои ҷудогона болотар гузоранд. Бо кушодашавии сарҳадҳо ва беҳтар шудани равобити иқтисодӣ, ҳаҷми муомилоти савдо афзоиш ёфт. Ширкатҳои хусусӣ ва давлатӣ имкон пайдо карданд, ки дар бозорҳои ҳамсоя фаъолият кунанд. Бо дастгирии роҳбарияти кишварҳо, лоиҳаҳои инфрасохторӣ дар соҳаи нақлиёт, энергетика ва кишоварзӣ роҳандозӣ шуда истодаанд.

Муносибатҳои дӯстона фазои мусоид барои табодули фарҳангӣ ва илмӣ фароҳам овардаанд. Баргузории рӯзҳои фарҳанг, озмунҳои байнидонишгоҳӣ, сафарҳои илмии омӯзгорон ва донишҷӯён, инчунин дастрасии бештари шаҳрвандон ба фарҳанги ҳамдигар дар таҳкими робитаҳои мардумӣ нақши муҳим бозида истодааст.

Кишварҳои Осиёи Марказӣ мушкилоти умумии марбут ба истифодаи захираҳои обу замин ва таъмини нерӯи барқ доранд. Ҳамкорӣ дар ин самт метавонад барои ояндаи минтақа, бахусус дар шароити тағйирёбии иқлим, аҳамияти сарнавиштсоз дошта бошад. Бо назардошти равандҳои мусбати солҳои охир, дурнамои ҳамкориҳо дар самтҳои нав, аз ҷумла технология, сайёҳӣ ва экология, ниҳоят умедбахш мебошад. Таъмини амният ва рушди устувори минтақа ба дӯстӣ ва эътимоди мутақобила такя мекунад.

Равобити дӯстонаи Тоҷикистону Узбекистон ва Қирғизистон намунаи рӯшанест, ки бо муколама ва ҳамдигарфаҳмӣ ҳатто масъалаҳои мураккабро метавон ҳал намуд. Дӯстӣ, ки бар пояи эҳтироми мутақобила ва манфиатҳои умумӣ бунёд шудааст, омили асосии суботи минтақавӣ ва рушди ҳамгироии устувор дар Осиёи Марказӣ мебошад.

Хайридинзода Исфандиёр,

Сардори Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар вилояти Хатлон