Қадру манзалати инсон дар ҷомеа алоқаманд ба саҳми ӯ дар пешрафти башарият, дастовардҳои зеҳниву сиёсӣ, адабиву техникӣ ва дигарҳо мебошад.
Мусаллам аст, ки фарди дорои хизматҳои арзандаро ҳам давлату миллати алоҳида ва ҳам тамоми башарият гиромӣ медоранд ва намунаи ибрат ба дигарон муаррифӣ мекунанд.
Дар таърихи ҷомеа нафароне низ вомехӯранд, ки ному насабашон манфур муаррифӣ гаштааст. Ҷомеа ба аъмоли ҳар фард баҳои ҳаққонӣ додааст.
Гурӯҳе ҳастанд, ки имрӯз берун аз кишвар истода, иғвоангезӣ мекунанд, ки номашон байни мардум ҳамчун хоини миллат муаррифӣ гаштааст.
Хомӯш гаштани оташи ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ бо муқовимати шадиди бархе хоинони ватан ба даст омадааст.
Ҳирси молу баднафсӣ, худхоҳиву худпарастӣ, беақливу кӯтоҳандешии баъзе афрод аз ҳиссиёти аҳду вафо, ватандориву миллатдӯстӣ болотар буд.
Хушбахтона, дар заминаи талошҳои пайвастаю хираду заковати Ҳукумати Ҷумҳурии Тоҷикистон сулҳу ваҳдат пойдор гашт.
Ҳайҳот, ки тӯдае аз ин нохалафон боқӣ мондаанду фирори Ватани аҷдодӣ кардаву пайвандони худ шармсор.
Аз як ҷиҳате ҳайрон мешавед, ки чӣ тавр замини поку беолоиши Тоҷикистон чунин палидонро офаридааст?! Охир, чӣ тавр метавон, ки дар оғӯши Ватан зиндагонӣ куниву ва ба он банохост хиёнат кунӣ? Тӯдаи буқаламунони ватангадо маскуни Аврупо шудаанду барои дарёфти қути лоямут омодаанд, ки бӯҳтонҳо бофта, фитнаҳо сохта, онҳоро ба сӯи макони зодашудаашон ҳаво диҳанд.
Мардуми тоҷик имрӯз аз фитнаву найрангҳои ин тоифа огоҳ аст ва намегузорад, ки рӯзгору орому осоишта ва ободиву созандагиҳоро нохалафе ноором намояд.
Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе
