Айни ҳол мавзӯи терроризм ҳамчун доғи ҷомеа ва амали хатарзо дар сархати ВАО-и дохиливу хориҷа қарор дорад. Ин бесабаб нест. Зеро терроризму экстремизм сабабгори сар задани ҷанг, куштору ғорат, ноором сохтани иқтисодиёт, авҷ гирифтани бекорӣ, афзоиши бемориҳо ва боз чандин омилҳои номатлуб гардида, ба амнияти давлат хатари ҷиддӣ эҷод менамояд. Ҷанг боиси кушта шудани бегуноҳон, ятим мондани кӯдакон, қашшоқӣ, вартаи ноумедӣ ва дигар зуҳуротҳои мудҳишу фалокатовар мегардад.
Вобаста ба вазъияте, ки имрӯз дар ҷаҳон ба амал омада истодааст, яке аз самтҳои афзалиятноки сиёсати сарони давлатҳо мубориза бар зидди экстремизм ва терроризм мебошад.
Имрӯзҳо вазъи сиёсии сайёра дар умум ноорому хавфнок арзёбӣ гардидааст. Хусусан дар давлатҳои исломӣ ин ҳолат бештар мушоҳида карда мешавад.
Террористон аксари вақт худро “ҳоми”-и ислом муаррифӣ мекунанд, ки ин фикр бофтаю дурӯғин буда, дини мубини Ислом террор ва ифротгаронро амалҳои носазо медонанд. Ислом-дини меҳру шафқат асту ҳама гуна зӯроварӣ, қатлу кушторро маҳкум менамояд.
Ҳақиқати талх ва ташвишовар он аст, ки айни замон душманони миллат бо ҳар роҳу восита, бо иғвоҳои беасосу дасиссаҳои бардурӯғу сохта, бо ғараз Тоҷикистонро мехоҳанд дар арсаи сиёсии олам бадном созанд. Онҳо ба ивази маблағ, дар хориҷа ғулом ва бозичаи дасти хоҷагони худ гардидаанд. Ба Ватану миллати худ хоин будан гуноҳи азиму нобахшиданист. Онҳо ҳамчун хоин ва душмани давлату миллат пешравиҳои соҳаҳои гуногун, ободии кишвари азизамонро нодида мегиранду зери нохун чирк мекобанд.
Шомилшавии ҷавонон ба ҳизбу созмонҳои террористӣ айни ҳол ташвишовар аст. Кӯдакон, наврасон, ҷавонон табақаи муҳими ҷомеа буда, онҳо созандагони Ватан ба ҳисоб мераванд. Вазифаи ҷавонону наврасон хондан, баланд бардоштани сатҳи донишу маърифат ва саҳм гузоштан дар ободии Ватан аст.
Ҷавононро зарур аст, ки сатҳи дониши дунявӣ, динӣ ва ҳуқуқии худро мукаммал созанд, ба ваъдаҳои пучи душманони миллат фирефта нашуда, зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд.
Сарвари давлат ҳамеша ҷавононро ба доштани зиракии сиёсӣ даъват мекунанд, зеро ин омили посдории шаъну шуҳрати Ватан, якпорчагии он, таҳкими ваҳдати миллӣ, болотар аз ҳама, худшиносии миллии ҳар кадоми мост.
Имрӯз дар чунин айёми ҳассоси ҷаҳонишавии зуҳуроти номатлуб ҳар як шаҳрванди кишварро зарур аст, ки зиракии сиёсиро аз даст надиҳанд. Мо – соҳибватанонро лозим аст, ки ба арзишҳои олии Ватани азизамон арҷ гузорем, шукри даврони сулҳу субот ва осоиштагӣ кунем.
Шарипов Тоҳир,
Сармутахассиси шуъбаи муҳоҷирати меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе
