Аз таърих ба ҳамагон маълум аст, ки ҷомеа ҳамеша ба сарвар, пешвои оқилу доно, сиёсатмадори касбӣ, матинирода, адолатпарвару сулҳпарвар ниёз дошт. Баъди пошхурии Иттифоқи Шуравӣ халқи тоҷик низ ба сарвари оқиле ниёз дошт, ки онҳоро аз вартаи ҷанги бародаркуш ва парокандагӣ нигоҳ дорад.
Дар симои Эмомалӣ Раҳмон мардуми тоҷик маҳз ана ҳамин гуна сарварро дарёфт, ки имруз мардум ӯро ҳамчун як шахси таърихиву нотакрор мешиносанд.
Эмомалӣ Раҳмон дар замоне ба майдони сиёсат омад, ки миллати тоҷик парешон ва кишвар дар вартаи ҳалокат қарор дошт. Паёми нахустини мавсуф аз Иҷлосияи тақдирсози XVI-уми Шурои Олии Тоҷикистон , ки 19-уми ноябри соли 1992 дар Қасри Арбоби шаҳри бостонии Хуҷанд баргузор гардида буд, сарҷамъсозии миллат ва берун овардани Тоҷикистон аз ҷанги шаҳрвандӣ буд ва ӯ барои иҷрои ин вазифаи бар дӯш гирифтааш тавонист содиқ бимонад.
Солҳои 1993-1996 бо кӯмаки бевоситаи Эмомалӣ Раҳмон муҳоҷирони иҷборӣ, ки бар асари муноқишаҳо ба кишварҳои дигар гуреза буданд, пурра ба ватани худ баргаштанд. 27 июни соли 1997 Созишномаи истиқрори сулҳ дар шаҳри Москва ба имзо расид, ки он низ бо азму талошҳои бевоситаи сарвари кишвар буд.
Аз ин пас Ҷумҳурии Тоҷикистон рӯ ба суи тараққиёт ва ташаккул ниҳод. Сокинони Тоҷикистон дар атрофи Президенти интихобкардаи хеш Эмомалӣ Раҳмон муттаҳид гашта, барои шукуфоии Тоҷикистони биҳиштосо фидокорона ва аз сидқи дил заҳмат мекашанд.
Дар бадали 32 соли соҳибистиқлолии кишвар Тоҷикистон ба бисёр дастовардҳои назаррас ноил гардид, аз ҷумла ба истиқлолияти энергетикӣ расид, аз бумбасти комммуникатсионӣ раҳо ёфт, шумораи камбизоативу қашшоқиро дар кишвар коҳиш дод ва имрӯз барои саноатикунонии босуръати кишвар камари ҳиммат бастааст, ки ин ҳама аз сиёсати хирадмандонаву оқилонаи Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ-Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон дарак медиҳад.
Мардуми тоҷик аз чунин Пешвои миллати оқилу доно, сиёсатмадори касбӣ, матинирода ва дар қавли худ содиқу худододи худ ифтихор дорад.
Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе
