Коршиносони умури амниятӣ бар онанд, ки ин зуҳуроти номатлуб чун вабои асри XXI боис гардида, таъсири фоҷеабори он натанҳо ба як халқу миллату кишвар, балки ҳастиву саломатии бани башарро хароб гардонида, бо ҳамин роҳ ҳисси нифоқу бадбиниро нисбат ба Ҳукумату кишварҳо бештар мегардонад. Аммо ҳар нафари дорои дарку андешаи солим ин гуна ғаразу идеяҳои тахрибкоронаи чунин гурӯҳҳоро пай бурда, ба амалкардаи чунин гурӯҳҳои экстремистӣ нафрат мехонаду алайҳи ин гурӯҳҳо мубориза мебарад.

Тавре зоҳир мегардад, гурӯҳҳои ифротгаро дафъаҳои охир аз шабакаҳои иҷтимоӣ ақидаву барномаҳои фанатикиву дур аз воқеиятро танҳо бо роҳи бадном намудани дини мубини Ислом созмон дода, чунин таблиғоти дурӯғии худро паҳн карда, мардум алалхусус ҷавононро бо гумроҳӣ ба сафи худ ҷалб намуда, сипас алайҳи хонавода ва ҳамватанони худ шӯронидан мехоҳанд. Агар не, интиҳор намудани як минтақаи ороми аҳолинишин ва рехтани хуни чандин нафар дар кадом таълимоти дини Ислом оварда шудааст?

Кам иттилоӣ ва паст будани сатҳи донишу ҷаҳонбинӣ дар аксар ҳолат боиси шомилшавии шуморе аз ҷавонон ба сафи гурӯҳҳои ифротгаро маънидод мешавад. Бинобар ин, имрӯз зарурате ба вуҷуд омадааст, ки ҷавонони кишвар бояд дар роҳи илмомӯзӣ қадамҳои устувор гузошта, бо донишҳои ноби диниву дунявии худ алайҳи гурӯҳҳои террористӣ мубориза баранд.

Қайд кардан бамаврид аст, ки дар ин раванд нақши воситаҳои ахбори омма, ташвиқоту тарғиботи таълиму тарбияи насли наврас дар таҳкими худогоҳиву худшиносии миллӣ, эҳсоси ватандорӣ ва пешгирӣ аз низоъҳои иҷтимоӣ басо бузург аст.

Беҳуда нест, ки гурӯҳу равияҳои ифротӣ дар оғози амалҳои ғаразноку манфиатҷӯёнаи худ арзишҳои фарҳангӣ-маънавӣ (ахлоқию динӣ)-ро бо ҳар роҳ барҳам зада, фалаҷ гардонида, баъдан ҳисси нобовариро бедор намуда, ба амалҳои зишту хавфноки худ даст мезананд.

Тибқи маълумоти нашршуда дар зарфи чанд соли охир зиёда аз сад мамлакати дунё ҳадафи амалҳои харобкоронаи террористӣ қарор гирифта шуда, садҳо ҳазор аҳолии осоишта ба ҳалокат расидаанд.

Дар чунин вазъияти ҳассос ҳар як фарди соҳибмаърифат ва хосатан падару модаронро лозим аст, ки дар тарбияти насли наврас аҳамияти ҷиддӣ диҳанд, зеро нақши таълиму тарбия ва одобу ахлоқ дар мубориза бар зидди чунин падидаи нанговари замони имрӯза бағоят муҳим маҳсуб меёбад.

Наботов Насим,

Сармутахассиси шуъбаи муҳоҷирати меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе