Дар ҷаҳони муосир терроризм ва экстремизм ҳамчун хатари ҷиддӣ ба суботу амнияти давлатҳо ва ҷомеаҳо таҳдид мекунанд. Ин падидаҳо натанҳо амният, балки рушди иқтисодӣ, иҷтимоӣ ва фарҳангии кишварҳоро низ зери хатар мегузоранд. Мубориза бо онҳо яке аз масъалаҳои муҳими сиёсати ҷаҳонӣ ва миллии кишварҳо ба ҳисоб меравад.

Терроризм ва экстремизм дар натиҷаи омилҳои гуногун густариш меёбанд, ки муҳимтарини онҳо беадолатии иҷтимоӣ–нобаробарии иқтисодӣ ва иҷтимоӣ метавонад сабаби гароиши ҷавонон ба гурӯҳҳои тундгаро гардад, бекорӣ–набудани ҷойи кор ва шароити зиндагии хуб боиси ҷалби ҷавонон ба гурӯҳҳои ифротӣ мешавад, таъсири идеологияҳои тундрав–таблиғоти гурӯҳҳои ифротӣ тавассути интернет ва дигар манбаъҳои ахбор метавонад ақидаҳои ҷавононро таҳриф кунад, сиёсатҳои геополитикӣ–рақобати қудратҳои ҷаҳонӣ дар минтақаҳои ноором метавонад сабаби ташаккули гурӯҳҳои террористӣ шавад.

Терроризм ва экстремизм на танҳо ба ҷони инсонҳо таҳдид мекунанд, балки боиси ноустувории давлатҳо ва коҳиши рушди иқтисодӣ мешаванд. Оқибатҳои асосии ин падидаҳо аз даст рафтани ҷони инсонҳо–ҳамлаҳои террористӣ ҷони ҳазорон одамонро мегиранд, коҳиши амният ва субот–давлатҳое, ки аз терроризм ранҷ мебаранд, дар ҳолати нооромӣ қарор мегиранд, осеб ба иқтисод–ҳамлаҳои террористӣ ба инфрасохтор, тиҷорат ва сармоягузорӣ таъсири манфӣ мерасонанд, таҳкими нафрат ва ҷудоӣ – гурӯҳҳои ифротӣ кӯшиш мекунанд, ки дар байни миллатҳо ва мазҳабҳо низоъ барангезанд.

Барои мубориза бо терроризм ва экстремизм чораҳои гуногун андешида мешаванд, ки муҳимтарини онҳо баланд бардоштани саводи сиёсӣ ва динӣ, фароҳам овардани ҷойҳои корӣ ва беҳтар намудани шароити зиндагӣ,  мубориза бо терроризм, маҳдуд кардани паҳншавии идеологияҳои ифротӣ дар интернет ва васоити ахбори омма аҳамияти калон дорад. Танҳо бо роҳи муттаҳидӣ ва саъю кӯшиши ҳамагон метавонем ҷомеаи худро аз ин хатари бузург ҳифз намоем.

Шарипов Тоҳир,

Сармутахассиси шуъбаи муҳоҷирати меҳнатӣ Раёсати Хадамоти муҳоҷират дар шаҳри Душанбе