ХАДАМОТИ МУҲОҶИРАТИ ВАЗОРАТИ МЕҲНАТ, МУҲОҶИРАТ ВА ШУҒЛИ АҲОЛИИ
ҶУМҲУРИИ ТОҶИКИСТОН

Умри неки човидон аз ваҳдат аст, Шодии пиру ҷавон аз ваҳдат аст. Меҳани ободу зебои маро, Ифтихору шаъну шон аз ваҳдат аст. Ваҳдат калимаест, ки

Сарфи назар аз тадбирҳои солҳои охир андешидашуда дар ҷараёни мубориза бо терроризм, таҳдиди амалҳои нави террористӣ на фақат аз байн нарафтааст, балки афзоиш ёфтааст. Дар

Ҷиҳати пурзур намудани корҳои иттилоотӣ – фаҳмондадиҳӣ бо шаҳрвандон ва муҳоҷирони меҳнатӣ дар “Истгоҳи Роҳи оҳан”-и ноҳияи Бобоҷон Ғафуров, шуъбаи Хадамоти муҳоҷират якҷоя бо бахши

Фарҳанги либоспӯшӣ бо мурури замон, оҳиста-оҳиста тараққӣ ёфта, маданияти ҷудогонаеро барои ҳар як миллат муайян ва муқаррар намуд. Бо мурури замон дар ҷумҳурии мо низ

27 июни соли 1997 дар таърихи миллати тоҷик ҳамчун рӯзи Ваҳдати миллӣ бо ҳарфҳои заррин сабт ёфтааст. Ин рӯз, ки барои халқу миллати мо азизу

Ҷавонон — нерӯи пешбарандаи ҷомеаанд. Агар наврасон ва ҷавонон дар руҳияи ваҳдату дӯстӣ тарбия ёбанд, ояндаи кишвар пурнур хоҳад буд. Бинобар ин, ҳар як ҷавон

Бо ибтикори шуъбаи Хадамоти муҳоҷирати дар шаҳри Хуҷанд дар бозори Панчшанбе бо шаҳрвандон ва фурӯшандагон корҳои фаҳмондадиҳӣ ва маърифатӣ вобаста ба баланд бардоштани сатҳи маърифати