Муносибатҳои Тоҷикистону Қирғизистон, ки решаҳои амиқ дар таърих, фарҳанг ва ҳамҷаворию ҳамзистии мардумони ду кишвар доранд, дар тӯли солҳои охир марҳилаҳои гуногуни мураккабро аз сар
Имрӯзҳо шабакаҳои иҷтимоӣ қисми ҷудонашавандаи ҳаёти мардум гаштаанд. Бо истифода аз шабакаҳои иҷтимоӣ мо метавонем бо наздикону пайвандонамон дар тамос бошем ва дар бораи рӯйдодҳои
Терроризм як амали зиддиҷамъиятӣ ва зӯроварӣ мебошад, ки барои ноил шудан ба ҳадафҳои муайяни ифротӣ нигаронида шудааст. Он бо истифода аз усулҳои шадид ва ваҳшиёна,
Фардои мо дар симои ҷавонону наврасонамон зуҳур мекунад, ки онҳо имрӯз миёни мо зиндагӣ доранд. Иддаи зиёди онҳо ҳоло машғули таҳсиланд ва ё касбу ҳунар
Наврӯз ҷашни эҳёи олами хуфта, бедории табиат, оғози корҳои кишоварзӣ мебошад, ки паёмовари фасли баҳор, навшавии сол, омадани фасли гармо ба шумор меравад. Созмони миллали
